Bad Santa 2

Op basis van een geinig idee van Joel en Ethan Coen maakte regisseur ­Terry Zwigoff in 2003 de ultieme antikerstfilm.

In Bad Santa werken een misantrope suïcidale alcoholist en een inhalige zwarte dwerg jaarlijks samen als kerstman en elf, om Amerikaanse winkelcentra van de feestdagenomzet te beroven.

De subversieve tragikomedie kwam niet zonder slag of stoot tot stand en verscheen na conflicten tussen Zwigoff en de producent in een afgezwakte versie in de bioscoop. Zwigoff trok echter aan het langste eind: zijn director's cut wordt als een klassieker beschouwd.

Knipoog
Met het vervolg hebben Zwigoff, de Coens en de oorspronkelijke scenarioschrijvers geen enkele bemoeienis gehad. Bad Santa 2 is een toegift die bij de magere jaaroogst van Hollywood past: er wordt veelvuldig geknipoogd naar de roemruchte voorganger, maar de komische chemie en het venijn van het origineel ontbreken. Dat valt extra op door de terugkeer van kerstman Billy Bob Thornton, elf Tony Cox en hun hardnekkig toegewijde fan Brett Kelly. Ze ver­vallen alle drie in herhaling.

Het trio belandt dit keer in Chicago, waar Thornton's grofgebekte moeder Kathy Bates een liefdadigheidsinstelling wil beroven. Dat lijkt een gewaagd uitgangspunt voor een Hollywoodkomedie, maar de baas van de instelling steekt de opbrengsten van de jaarlijkse kerstmannencollecte in eigen zak en krijgt dankzij de anti­helden zijn verdiende loon. De mopjes over drankzucht, seks en de stoelgang zijn schunnig, maar de boodschap is teleurstellend braaf.

Schertsfiguur
Regisseur Mark Waters (Mean Girls) laat zijn kerstmannen wel in een regen van bankbiljetten dansen, maar van de venijnige afrekening met het consumentisme en de kersthypocrisie uit de oorspronkelijke film is weinig meer over.

Zo wordt de antikerstman een tandeloze schertsfiguur, die hevig doet verlangen naar het echte werk. Kortom: de kerst valt vroeg dit jaar en het is nu al een teleurstelling.