American Honey

Een bloedmooi, piepjong meisje met lang rastahaar struint samen met twee kindertjes vuilcontainers af op zoek naar iets te eten. Nadat ze een enorme, lekkende kalkoen hebben gevonden, probeert ze liftend thuis te komen. Niemand stopt; het kettingrokende wicht vuilbekt erop los.

Bij een supermarkt raakt ze aan de praat met de luidruchtigste van een groepje leeftijdgenoten die haar even eerder voorbij waren gereden. Hij vertelt haar dat ze heel Amerika doorkruisen om van deur tot deur tijdschriftabonnementen te verkopen. Morgen gaan ze naar Kansas City; of ze mee wil.

Coming of age-drama
Dat wil ze wel. Dezelfde avond dumpt ze de kindertjes bij hun echte moeder, de volgende ochtend sluit ze zich aan bij het bonte gezelschap van white trash, beatniks, punks en andere deplorables.

Wat volgt is een bedwelmende combinatie van een coming of age-drama en een roadmovie door het achterland van Amerika; door 'Trumpstaten' als Iowa, Kansas, Missouri en Nebraska. De Britse filmmaakster Andrea Arnold, die furore maakte met films als Red Road (2006) en Fish Tank (2009), rijgt ruim tweeënhalf uur lang vaak sferische, soms dreigende scènes aaneen.

Een verhaal is er nauwelijks, en toch boeit het fragmentarische American Honey van begin tot eind. Door het hallucinante camerawerk uit de losse pols van director of photography Robbie Ryan, veelal bij natuurlijk licht.

Stil verdriet
Door de geweldige soundtrack met muziek van onder anderen Lady Antebellum, Raury, Car­nage, Juicy J en Rihanna. En vooral door de acteurs, die een wereld van eenzaamheid en stil verdriet invoelbaar maken.

Naast Shia LaBeouf (de brutale jongen uit de supermarkt, met rattenstaart) en Riley Keough (de oudste kleindochter van
Elvis Presley, als Krystal, de bitchy leader of the pack) koos Arnold vooral amateurs, die ze op straat vond toen ze kriskras door Amerika reisde. Hoofdrolspeelster Sasha Lane sprak ze aan op een strand in Florida; Lane was aanvankelijk bang dat ze in een pornofilm terecht zou komen.

Dat is American Honey natuurlijk niet. Arnold maakte een film tussen hoop en vrees; een betoverend, energiek en doorleefd portret van een generatie die niet eens droomt van een beter leven, maar het neemt voor wat het is - een film die vorig jaar op het festival van Cannes terecht is bekroond met de Juryprijs.