‘Alle uitsluiting is slecht, ook die van pedofielen’

Vorige week mocht iedereen trots zijn op hun seksualiteit, ­behalve één groep. In tegenstelling tot wat er in de guiding principles van de organisatie van Pride staat, mag niet iedereen houden van wie hij wil.

Dat werd pijnlijk duidelijk bij de Pride Walk. Een man deelde kaartjes uit met daarop ‘#pedo­pride’. Hij hoopte dat er binnen lhbtiqa+ ruimte kan zijn voor mensen die vallen op minder­jarigen, maar stuitte op afkeer en repressie. Zijn flyers werden in beslag genomen en zijn beeltenis gedeeld op sociale media.

Een woordvoerder van Pride zei in deze krant: ‘Wij willen onze naam niet hiermee geassocieerd zien. Dit hoort niet bij ons.’

Aan het begin van de twintigste eeuw stond het begrip homoseksualiteit simpelweg gelijk aan relaties tussen oudere heren en jonge mannen. Pas toen organisaties als het COC expliciet ­afstand ­namen van ‘knapenliefde’, ­versnelde de homo-emancipatie. Ik snap best dat de roze beweging de deur dichthoudt. Haar succes is te recent en te ­fragiel, en pedofielen zijn te ­gehaat.

Misschien is dit een goed ­moment – beeldt u zich een voice-over in – om het verschil tussen pedofiel, pedoseksueel en kindermisbruiker te benadrukken. Een pedofiel voelt zich aangetrokken tot kinderen. Een pedoseksueel is iemand die handelt naar die geaardheid. Kindermisbruikers vormen een groep die daarmee slechts deels overlapt: maar 20 procent van hen heeft pedofiele gevoelens.

Kindermisbruikers zijn geen kinderlokkers in de bosjes. Het zijn ooms, buurjongens, coaches, enzovoorts, die overwegend andere stoornissen en ­motivaties hebben dan aantrekkingskracht naar kinderen. Juist voor slachtoffers is het belangrijk inzicht te hebben in wie de daders zijn.

Daders dienen gestraft te ­worden, of het nou een psychopaat of pedoseksueel is. Maar het zijn de pedofielen die opgejaagd worden. Mensen wensen hun bestaan ronduit weg; basisgrondrechten zoals vrijheid van meningsuiting en van vereniging gelden niet voor hen.

Wie dit bekritiseert, wordt ­verfoeid en geïntimideerd. Vaak gaat dat gepaard met de ­verdachtmaking zelf pedofiel te zijn. Als vrouw ben ik daar ­minder vatbaar voor. Wij worden nu eenmaal zelden gezien als dader. Ik geniet hier dus privilege.

Onder hedendaagse feministen is het bon ton om je privilege in te zetten voor mensen die kwetsbaarder zijn. Solidariteit is hét speerpunt. Met de term ­intersectionaliteit wordt ­aandacht gevraagd voor kruispunten in identiteiten. Dit betekent actievoeren tegen alle ­vormen van onderdrukking en tweederangsburgerschap.

Pedofielen worden ontmenselijkt en geïsoleerd, en vrezen constant voor hun veiligheid. De steun die zij nodig hebben en verdienen, zal vanuit homo’s niet komen. Dat biedt een uitgelezen kans voor intersectionele feministen om de daad bij het woord te voegen.

Alle uitsluiting op basis van seksualiteit is onacceptabel, dus ook die van pedofielen.

Linda Duits is schrijver, publicist en onderzoeker gespecialiseerd in gender- en mediastudies. Zij ­vervangt Patrick ­Meershoek ­tijdens zijn ­vakantie.