Work Harder door Wunderbaum port en prikt in eigen twijfels

Ineens is elke voorstelling een reflectie op de huidige tijd; simpelweg omdat er een vorm moet worden gevonden die voldoet aan alle voorschriften. Wunderbaum, altijd goed voor een portie actualiteit, trekt die reflectie ook door naar de inhoud.

Work Harder gaat over prestatiedruk op het werk. Het stuk wordt door de vier acteurs persoonlijk gemaakt door dat thema te verbinden aan de twijfels die ze hebben over hun beroepsgroep, die onder druk staat van subsidiestress enerzijds en een noodgedwongen uitgebeend publiek anderzijds.

In vier hoeken van de ruimte zitten ze achter hun kaptafel. De toeschouwers op stoeltjes daaromheen en daartussen, uitgerust met een koptelefoon. Wellicht houdt men al rekening met de mogelijkheid dat de afstand tussen acteur en publiek nog zal vergroten, want in de huidige setting is dat eigenlijk onnodig.

Zoals vaker bij Wunderbaum cirkelen de acteurs rond het thema, prikken en porren ze erin via scènes die steeds een ander aspect onderzoeken. Seksisme, loonkloven, pesten op het werk en dreigende burn-outs.

De acteurs worden door een zalvende stem (Maartje Remmers) gevraagd zichzelf te becijferen op een scala aan kwaliteiten, van dictie en creativiteit tot ruimtelijk inzicht en perversiteit. Wine Dierickx bezingt met een klein stemmetje en Minnie Mouseoren de angsten van een acteur.

Veerkracht toont zich in de creativiteit waarmee de acteurs restricties ombuigen. Wanneer ze hun geduld met elkaar verliezen, rennen ze naar plexiglashokjes, zodat ze veilig hun frustraties van zich af kunnen schreeuwen. Of zingen, zoals de indruk makende Danny Westerweel in een getergde versie van Under Pressure.

De montagestructuur wreekt zich echter in een paar minder sterke scènes en uiteindelijk blijft Work Harder net iets te ver rond de kern cirkelen. Groter dan de som der delen wordt de voorstelling dan ook niet, maar van die delen valt aardig te genieten.