Wie een positiviteitsgoeroe aanhangt, loopt bij Alex Roeka met een identiteitscrisis naar buiten

Alex Roeka heeft met ‘Nieuwe dromen’ een prachtige theaterbiografie gemaakt. De liederen en verhalen contrasteren fraai, maar zijn allebei van een zeer hoog niveau.

“Buiten het theater is mijn muziek vooral te horen op begrafenissen,” grapt Alex Roeka aan het begin van Nieuwe dromen. Een lachebek zal de 77-jarige zanger inderdaad nooit worden. Op de schitterende, gelijknamige cd staan weer vooral liederen over weemoed, somberte en de verlopen cafés uit zijn jeugd. Etablissementen die bevolkt werden door ‘kunstenaars die morgen aan hun meesterwerk zouden beginnen’.

Absoluut hoogtepunt is Hemel en hel, een piepklein nummer over de twee zijdes van een relatie. Genot en pijn vormen, in Roeka’s universum althans, een onlosmakelijk duo: ‘Geen berg zonder afgrond, geen vuur zonder rook. Als je de bloemen hebt gekregen, krijg je het afval ook.’

Donkere weemoed

Ja, wie een positiviteitsgoeroe aanhangt, loopt bij Roeka doorgaans met een milde identiteitscrisis naar buiten. Dit keer wisselt hij de donkere weemoed echter af met een handvol stampende liederen uit heel diverse genres. Vooral Ik rommel maar wat in het rond en uitsmijter De modder van mijn graf zijn, ondanks de niet erg optimistische titels, nummers waar je van uit je stoel veert. Roeka koppelt zijn vergankelijkheid aan levenslust.

Tussen het zingen door vertelt hij heerlijke verhaaltjes over de mensen die zijn bestaan hebben bevolkt. Het blijken stuk voor stuk bonte types, zoals een alleenstaande buurman die in paarden handelde. Er zit veel gortdroge humor in deze anekdotes, die prima tegenwicht bieden aan het zware sentiment waar Roeka soms in zwelgt.

Nieuwe dromen wordt zo een abstracte theaterbiografie met mooie contrasten. Aan het einde van die biografie hoeven we overigens geen conclusie of betekenis te verwachten. Roeka blijft Roeka en het leven blijft zinloos.