Vooral het einde van het sombere sociaal realistische drama Dark River stelt teleur

Als schapenboerin Alice (Ruth Wilson) na de dood van haar vader terugkeert naar York­shire om diens boerderij over te nemen, wordt haar traumatische verleden, dat zich volledig afspeelde in haar ouderlijk huis, opgeroepen.

Trauma wordt onthouden in fragmenten. De intensiteit van het trauma zorgt ervoor dat de gebeurtenis nooit verwerkt kan worden en op elk moment weer op kan spelen. Misschien komt het sombere sociaal realistische drama Dark River daarom nooit helemaal samen.

Een overtuigende Wilson belichaamt de spanning tussen vermijden en vastbijten die Alice doormaakt. Hoewel Alice geen stap over de drempel van de boerderij kan zetten zonder geplaagd te worden door flashbacks, voelt ze de dringende behoefte aan iets wat het misbruik het lijden waard kan maken. Zo klampt ze zich vast aan de belofte van haar vader dat zij, en niet haar broer, de boerderij zal erven.

De rest van de film gaat vooral over het conflict tussen broer en zus dat, ondanks de centrale rol die het inneemt, niet wordt uitgediept. Misschien komt dit doordat Alice weinig zegt en Joe, een in alle opzichten zwakkere Mark Stanley, de sturende factor is in hun conflict. Vooral het einde, waarin het tot dan toe langzaam ontwikkelende drama ineens een drietal conflicten oplost, stelt teleur. Het is een te simpele en nette oplossing voor een narratief dat constant wordt opgebroken door het verleden.