Verdriet om verloren familie: ‘Nowhere’ is het sterkst in de stille momenten

In zijn derde speelfilm zet filmmaker Peter Monsaert (Offline, Le Ciel Flamand) zijn onderzoek voort naar de menselijke reactie op traumatische ervaringen, maar is hij beduidend hoopvoller dan in zijn vorige films. Het sociaal-realistische drama Nowhere gaat over gedeelde smart en is daarmee een ode aan verbinding.

In Nowhere ontmoeten twee mannen elkaar die op het eerste gezicht tegenpolen lijken, maar die uiteindelijk meer gemeen hebben dan ze eerst dachten. De norse vijftiger André (Koen De Bouw) heeft onlangs zijn enige dochter verloren, de brutale tiener Thierry (Noa Tambwe Kabati) heeft zijn ouders nooit ontmoet.

André knapt een wegrestaurant op. Wanneer hij Thierry betrapt tijdens een inbraakpoging, geeft hij hem een baan. Zo ontstaat er een ouder-kindrelatie waar ze allebei zo naar snakken. Met dit uitgangspunt lijkt Nowhere nog het meest op een buddyfilm, waarbij een onverwachte vriendschap een nodige karakterontwikkeling in het hoofdpersonage teweegbrengt.

Gespiegeld verdriet

Monsaert komt daarbij niet erg verrassend uit de hoek. Dat Nowhere desondanks toch raakt, komt vooral door de overtuigend gespeelde vriendschap die opbloeit tussen André en Thierry.

De Bouw en Tambwe spelen twee beschadigde mensen die hun pijn verbergen achter een stoïcijns voorkomen. Ze gaan beiden gebukt onder de pijn van een uiteengespatte toekomstdroom en moeten leren door te gaan ondanks dit verlies. André zal zijn dochter nooit zien opgroeien en Thierry, die altijd stiekem hoopte dat zijn moeder ineens voor de schoolhekken zou staan, moet zich realiseren dat hij zijn ouders nooit zal leren kennen.

Thierry en André spiegelen elkaars verdriet. Door tijd met elkaar door te brengen – eerst door omstandigheden, dan moedwillig – moeten de twee zich langzaam openstellen voor hun verdrongen verdriet. Zo leren ze dat pijn geen excuus is om je af te sluiten voor de wereld.

Stille momenten

Het scenario, ook geschreven door Monsaert, heeft soms de neiging deze conclusie te expliciet te maken. En dat terwijl Nowhere juist het sterkst is in de stille momenten. Wanneer we het verdriet in de ogen van André zien, bijvoorbeeld, die zich stort op zijn werk als aannemer. Of wanneer Thierry’s masker van geveinsde onverschilligheid even afvalt en een serieuze, hoopvolle jongen tevoorschijn komt.

Nowhere is uitgesproken optimistisch, ook al komt niet alles in de film goed. Daarbij berust de afhandeling van de verhaallijnen op een aantal onwaarschijnlijke toevalligheden, die de grauwe, realistische weergave van rouw wat afzwakken. Toch is het mooi om te zien hoe twee mannen samen hun emoties onder ogen komen en zo een manier vinden om verder te gaan.