Uiteindelijk is A Girl Missing meer stof tot nadenken dan filmische beleving

Het afstandelijke drama A Girl Missing gaat niet zozeer om de verdwijning uit de titel – een meisje wordt ontvoerd en gevonden, aan de tijd ertussen wordt nooit aandacht geschonken – maar om de bijkomende schade. Verpleegster Ichiko ­(Mariko Tsutsui) verzorgt de zieke oma van het vermiste meisje, maar heeft ook een link met de dader. En het meisje dat zoekraakt is eerder Ichiko zelf, zo blijkt wanneer de film slingert tussen verleden en heden en zo de twee kanten van haar persoonlijkheid blootgeeft.

Scenarist-regisseur Koji Fukada (Harmonium) ontwart het drama van een vermissing met koude precisie tot haar basale elementen — slachtoffer en schuldige — in een gefragmenteerde vertelling over toeval, wraak en identiteit. De Japanse titel betekent zoiets als ‘zijportret’. Dat is wat Fukada presenteert in twee door elkaar lopende ­verhaallijnen, te ontwarren door onder andere het verschil in haardracht en naam van de hoofdpersonages. Een gelimiteerd portret van een vrouw die vastzit in de binaire tegenstellingen van vrouwelijkheid – onderdanig of wraakzuchtig; dader of slachtoffer.

Ze heeft niets verkeerd gedaan, dus heeft ze niets uit te leggen. Ze is geen slachtoffer, dus hoort ze niet bij de slachtofferhulp. Toch wordt Ichiko meegesleurd door het drama, geplaagd door schuldgevoel en, uiteindelijk, verstoten door de gemeenschap. De vermissing is een beetje zoals de rode verf die op de auto van Ichiko wordt gesmeten en waar ze haar hand per ongeluk in neerplant: als ze eenmaal met de daad wordt geassocieerd, zal haar imago er altijd door worden gekleurd.

De film, die het midden houdt ­tussen genrefilm en karakterstudie, lijkt soms gevangen in het idee dat tot zijn ontwikkeling leidde. Misschien omdat Ichiko’s persoonlijkheid zo versnipperd is en de eerste helft zo gecompliceerd. Uiteindelijk is A Girl Missing meer stof tot nadenken dan filmische beleving.