Truckerdocu A Parked Life toont de weinig romantische achterkant van onze economie

Hij wilde een western maken, zegt Peter Triest in de persmap van A Parked Life. En met zijn documentaire over een Bulgaarse vrachtwagenchauffeur die Europa doorkruist, heeft hij dat in zekere zin ook gedaan. De weidse landschappen, het eenzame nomadenbestaan, de strijd met de elementen (sneeuwkettingen om vrachtwagenbanden leggen is geen sinecure) en een vleugje romantiek; het zit er allemaal in.

Als kind wilde vrachtwagenchauffeur Petar astronaut worden, vertelt hij. Hij droomde ervan om door de ruimte te vliegen en naar de aarde te kijken door het venstertje van een Sojoezcapsule. “Die droom is bijna uitgekomen,” zegt hij licht ironisch. “Ik zit eeuwig in een baan om Europa.”

Vrijwel het hele jaar door is Petar onderweg, soms tot drie maanden achtereen. Lange maanden waarin eindeloze stroken asfalt onder hem voorbij zoeven. Waarin hij meloenen vervoert, of tuinplanten. Van de Zuid-Europese kust naar winters Scandinavië, terwijl de tachograaf in de cabine nauwgezet bijhoudt waar hij is, hoelang hij rijdt, hoe vaak hij rust.

Maanden waarin hij vrouw en kind alleen spreekt in dagelijkse FaceTimegesprekken, waarin hoe langer hoe meer vervreemding en wederzijds onbegrip kruipt. Terwijl de verwijten steeds explicieter klinken, groeit bij Petar de onmacht. “Wat kan ik doen op drieduizend kilometer afstand?”

In een paar korte scènes zien we Petar met zijn zoontje. Veters strikken, pootjebaden in zee. Het is voorbij voor je er erg in hebt en dan zit Petar alweer in zijn vrachtwagen. Opnieuw onderweg voor een lange periode van wasjes draaien bij tankstations en aardappelen koken in de laadbak.

Tegen die tijd is dat vleugje romantiek wel uitgedoofd. Wat Triest met zijn documentaire toont is de achterkant van de handelseconomie, de onzichtbare dragers van het verenigde Europa. “Ik denk dat Europa alleen op de autosnelweg bestaat”, filosofeert Petar. “Als wij de onderdelen niet zouden verbinden, was het alleen een hoop landen.”