Stripboek Hoe noemen we de band: razende hormonen in de Achterhoek

Het is een wonder dat er niet al honderden romans over bestaan. Hoeveel mannen en in iets mindere mate vrouwen droomden in hun jeugd wel niet van een carrière als popmuzikant? In de Nederlandse literatuur is Nozzing but ze Bloes van Bert Jansen uit 1975, over een jongeman uit de provincie die het wil maken in de popmuziek, een cultklassieker. Na al die jaren heeft het boek nu een striptegenhanger in Hoe noemen we de band van tekenaar Roel Venderbosch.

In het werk, door de uitgever een ‘coming of age graphic novel’ genoemd, blikt Venderbosch terug op de tijd dat hij als tiener in de jaren tachtig basgitaar speelde in de bands Vanderboss en Leckage. En daar is het nooit iets mee geworden, hoewel newwavegroep Leckage wel ooit een lokale talentenjacht won. Op de website die bij Hoe noemen we de band hoort, kunnen we horen hoe de groep klonk. En dat valt niet mee.

Disclaimers

Roel Venderbosch gooit er op de site flink wat disclaimers tegenaan. De opnames werden gemaakt op een heel eenvoudig type cassetterecorder. En: ‘Het was onze eerste band, we speelden net anderhalf jaar op onze instrumenten, we hadden hiervoor pas twee keer opgetreden, we waren 14/15 jaar… blablablabla.’

Zulke ontwapenende humor tekent ook zijn boek, dat zich grotendeels afspeelt in Aalten in de Achterhoek. Op de eerste pagina van het in een heldere, rustige, licht karikaturale stijl getekende boek zien we een plattegrond van het dorp. Tegen de lezer zegt de jonge Venderbosch: ‘Begin maar snel, dan gebeurt er hier tenminste nog wat.’

Wie zoals Venderbosch groot werd met popmuziek zal veel bekend voorkomen. Het magische moment waarop je muziek niet langer ervaart als één brok geluid, maar de verschillende instrumenten onderscheidt. Het moment waarop je ontdekt dat één noot op diverse plekken op de hals van je gitaar te vinden is.

En ondertussen razen ook nog eens de hormonen. Natuurlijk wordt de veertienjarige Roel Venderbosch verliefd op de zangeres van Leckage. En op zijn slaapkamer vindt – hoe gênant! – zijn moeder zijn pornoboekjes. Leg dat maar eens uit aan een puber van nu.