PlusSchrijvershotel
Stine Jensen: ‘Kun je als vrouw plezier putten uit ‘banale’ zaken zoals het bakken van taarten?’
Wat is een schrijvershotel zonder schrijvers? Een pen zonder inkt? Gedurende zes maanden wordt wekelijks een auteur uitgenodigd om tijdens een verblijf in het Amsterdamse Ambassade Hotel te beschrijven hoe het schrijverschap in deze tijd voor hem of haar is.
Voor het eerst sinds lange tijd bezoek ik een toneelvoorstelling. Ik heb ernaar uitgezien, reikhalzend zelfs, want mijn lievelingsboek, The Hours (1998, vertaald als De uren) van Michael Cunningham, is vertoneeld. Het boek vervlecht drie vrouwenlevens, dat van Virginia Woolf eind jaren twintig in Londen, dat van Laura Brown in 1949 in Los Angeles, die in bed Mrs. Dalloway van Virginia Woolf leest, en dat van de New Yorkse uitgeefster Clarissa Vaughn, eind twintigste eeuw, die een feest organiseert voor haar vriend Richard. Hij noemt Clarissa ‘Mrs. Dalloway’ omdat ze dezelfde voornaam heeft als Woolfs Mrs. Dalloway. The Hours is een complexe, postmoderne roman vol verwijzingen. Ik vind het zo’n prachtboek, omdat het laat zien hoe drie vrouwen, geboren in een andere tijd, worstelen met dezelfde levensvragen: heb ik de juiste keuzes gemaakt in mijn leven? Waar gaat het om in het leven? Kun je als vrouw plezier putten uit ‘banale’ zaken zoals het bakken van taarten en het kopen van bloemen of wil je andere dingen, zoals boeken schrijven, dichten?
De uren op het toneel, dat is om nóg een reden een uitdagende opgave. Er is immers ook een prachtige verfilming van het boek, die veel mensen hebben gezien. De drie hoofdrolspelers, Nicole Kidman, Meryl Streep en Julianne Moore wonnen met zijn drieën de Gouden Beer voor de beste vrouwelijke actrice in Berlijn. Hoe kom je los van die beroemde film?
Maar er gebeurt iets magisch in deze voorstelling, onder regie van Eline Arbo. Al vanaf de eerste minuut pakt ze alle zintuigen. De acteurs staan op een draaiend platform, op zichzelf al een huzarenstuk, twee uur lang op een draaiend podium. Tijdens enkele spectaculaire momenten lopen de vrouwen gejaagd, geprikkeld of juist bruisend van energie door de stad, en wordt het draaitempo van het platform opgeschroefd. Wat een feest, wat een duik!
De uren op toneel is fenomenaal, prachtig, eigen. Maar ik ben nog niet helemaal om, want zit mijn favoriete citaat er wel in? Ja, gelukkig. ‘Er is maar één vertroosten: een uur hier en daar waarin ons leven, tegen alle waarschijnlijkheid en verwachting in, lijkt open te barsten en ons alles geeft wat we ooit hebben gewild, hoewel iedereen behalve kinderen (en misschien zelfs zij) weet dat deze uren onvermijdelijk worden gevolgd door andere die veel zwaarder en moeilijker zijn. Niettemin houden we van de stad, van de ochtend; hopen we vooral op meer.’
Ik heb de schrijver ooit ontmoet trouwens. Michael Cunningham logeerde in het Ambassade Hotel – where else. Hij had veel vrouwelijke fans, en vertelde me dat hij verlangde naar de blik van mannen. Hij ging de stad in. Hij was klaar voor een duik.
