Stijl gaat boven inhoud in de gelikte thriller Noise

Om de Belgisch-Nederlandse productie Noise al voor de première op Netflix te mogen zien, moest ik beloven niets te schrijven over acht onthullingen in de film. Daar hou ik me braaf aan, maar voor de meeste kijkers zal Noise weinig verrassingen hebben.

De film draait om het jonge stel Matt (Ward Kerremans) en Liv (Sallie Harmsen), die met hun pasgeboren zoon uit de stad verhuizen naar het landhuis van Matts familie. Dat staat leeg sinds zijn bejaarde vader (Johan Leysen) naar een verzorgingstehuis ging.

Familiegeheimen

Op een dag prevelt Matts vader iets over een in de doofpot gestopte tragedie waar hij als fabrieksdirecteur decennia geleden bij betrokken was. Matt, die zijn brood verdient als influencer, ruikt clicks. Hij gaat op onderzoek op het inmiddels leegstaande en vervallen fabrieksterrein, waardoor ook oude familiegeheimen worden opgerakeld. Kan hij dat er wel bij hebben, nu het gehuil van de baby en het gebrek aan nachtrust hem toch al steeds meer opbreken?

Zo schiet Noise allerlei kanten op – én een vervallen landhuis én een verlaten fabriek én een vijver met verborgen dieptes. Alsof de makers hoopten dat als ze maar genoeg horrorclichés bij elkaar harkten, het minder op zou vallen dat het clichés zijn. Het tegendeel blijkt het geval.

Door de veelheid aan verhaallijnen krijgen ook de personages weinig ruimte om zich te ontwikkelen. Herhaaldelijk wordt hun ontwikkeling plompverloren in dialogen uitgelegd, zonder dat je het daadwerkelijk ziet gebeuren. Dat is teleurstellend voor een film die zich afficheert als psychologische thriller. Maar sfeer heeft Noise te over en in het slotstuk (niks zeggen!) gaat het toch nog even doeltreffend over the top.