Sterf, gij oude rijkaards

Hoorde Lips dat nou goed? Op zijn scherm was René Bekkers te zien, hoogleraar in de filantropie. “Een beetje cru om te zeggen,” zei die een beetje cru, “maar het afgelopen jaar was natuurlijk een heel dodelijk jaar. Voor goede doelen die geld krijgen uit nalatenschappen heeft dat betekend dat zij meer inkomsten hebben gekregen.”

Sterf, gij oude rijkaards. We zijn aangeland in de Gouden Eeuw van de Filantropie.

Aldus het toch zo aardige programma Stand van Nederland: Generatie Next, waarin jonge presentatoren zich verdiepen in economie en geld.

Lips krabde eens op zijn achterhoofd. Hoeveel geld had hij eigenlijk te vergeven? Kon er niet wat meer vanaf nu hij nog gezond van lijf en leden was?

In beeld verscheen een oude, fitte Amsterdammer die hem vagelijk bekend voorkwam: Niek Sandmann, bewoner van Villa Betty aan het Vondelpark en eigenaar van honderden pandjes in de stad. De opbrengsten van zijn vastgoed aan de Raadhuisstraat, zo’n 2,5 miljoen euro per jaar, wil hij in een stichting stoppen: ‘Alle Amsterdamse Kinderen Gelijke Kansen.’ Een prachtig streven.

De overheid, foeterde Sandmann, is niet te vertrouwen. In Amsterdam is links aan de macht, maar voor het onderwijs aan zijn verstandelijk beperkte zoon moest hij uitwijken naar Bonaire. Dat, besloot de zeventiger, kon hij zelf beter. “Voor de republiek Amsterdam.”

Makkelijk praten, dacht Lips, als je een zak geld hebt waarmee je een kleine stad draaiende kan houden. Meteen voelde hij zich schuldig.

Daar was hoogleraar Bekkers weer. Waarom de jongere generatie minder geeft aan goede doelen, wilde presentator Raquel Schilder weten. Bekkers: “Het geluk komt je tegenwoordig gratis aanwaaien. Vroeger was er meer noodzaak voor solidariteit dan nu.”

Juist! dacht Lips. Op het balkon van de opera stond ondertussen Iris de By, jonge mecenas, glaasje bubbels in de hand. Supermooi vond ze het allemaal.

Reageren? hanlips@parool.nl.