Spannend en vindingrijk, maar hype rond BCNR lijkt overdreven

In de Engelse Midlands ligt het gebied dat vanwege de steenkool die er ooit op grote schaal werd gedolven The Black Country wordt genoemd. Sinds de jaren negentig loopt er een snelweg doorheen die de Black Country, New Road heet.

Dat is ook de naam van een band waar in Engeland de laatste tijd nogal wat om te doen is. Het is de beste Britse band van het moment, volgens het toch nooit zo hijgerige muziektijdschrift Mojo. Muziekwebsite The Quietus doet er een stapje bovenop en vindt Black Country, New Road (BCNR) zelfs de beste nieuwe band van de hele wereld.

Karl Hyde van Underworld brak in 2019 in deze krant al eens een lans voor BCNR, maar hij is dan ook de vader van de bassiste van de zeven leden tellende groep. Postpunk maken ze.

Op For the First Time , inderdaad, hun debuutalbum, klinkt weerbarstige, soms flink schurende en krakende muziek. Het instrumentarium is traditioneel (lees: niet-elektronisch) en er wordt geregeld een viool ingezet.

Die viool trekt de muziek opvallend genoeg soms de kant van de klezmer op, maar meer dan met joodse volksmuziek heeft BCNR van doen met onheilspellende rock. Spannend, vindingrijk vaak ook, maar de hype rond de groep lijkt vooralsnog tamelijk overdreven.