Sorry We Missed You is een eerlijke en ontroerende film van Ken Loach

Dit gaat mis, denk je al na een paar minuten. Of beter: dit kan niet goed gaan. We zien en horen de werkloze Ricky die bij pakketbezorgingsbedrijf PDF (Parcel Delivery Fast) in New­castle solliciteert en een ellenlange lijst vaardigheden opdreunt in de hoop dit baantje te bemachtigen.

Voor hem zit een beul van een kerel, Maloney, die hem uitlegt dat als hij voor PDF gaat werken, hij geen werknemer is, maar mede-eigenaar en franchisenemer van het bedrijf. Hij heeft het helemaal zelf in de hand succesvol te worden in zijn werk. Als hij maar lief is voor zijn scanner (let op die scanner, die speelt ook een hoofdrol).

Je weet dan al dat Ricky het zwaar gaat krijgen, want de film Sorry we missed you is geregisseerd door de oude rot Ken Loach. Wie zijn werk kent, weet dat Loach – zie zijn ­vorige film I, Daniel Blake – weinig ­genade kent met zijn protagonisten.

Het is niet zo dat hij ze willens en wetens en met duivels genoegen door de maatschappij en haar systemen laat vermorzelen, of geen mededogen met ze kent, maar hij laat zien dat de maatschappij en haar systemen dat nu eenmaal doen. Loach, de bewogen en sociaal angehauchte filmer, wil dat zo ­onopgesmukt laten zien – zonder er meteen een aanklacht van te maken (wat het natuurlijk wel is).

Je laat je meevoeren op deze harde, felrealistische strafexpeditie tegen flexwerken, en de daarmee bijna onlosmakelijk verbonden uitbuiting. Want Ricky moet natuurlijk wel een eigen bestelbus kopen om zijn moordende schema’s af te werken. Om die bus te kunnen ­kopen, dient Ricky’s vrouw Abby, die in de thuiszorg werkt, haar auto te verkopen. Zo steken ze zich nog meer in de schulden, in de hoop dat Ricky binnen een paar jaar zoveel heeft verdiend dat ze hun droom, een eigen huis, kunnen verwezenlijken. (Loach kan het niet laten om ook de thuiszorg even genadeloos onder de loep te nemen.)

Dan zijn er ook nog de twee kinderen, de 15-jarige, hevig puberende zoon en de 11-jarige dochter die lijdt onder de werkdruk van haar ouders.

Toch zit er licht en lucht in Sorry we missed you, en humor. Loach is realist genoeg om niet alleen de donkere kanten van het bestaan te laten zien. Mooi is de rit die Ricky maakt met dochter Lisa Jane. Samen bezorgen ze pakketjes. Idyllisch en ontroerend, de zorgen lijken even vergeten. Tot Ricky van Maloney te horen krijgt dat het niet de bedoeling is dat hij ­iemand meeneemt op zijn ritten. Niet goed voor het imago van PDF. Dreun. Niet de eerste, niet de laatste. Maar Ricky weigert neer te gaan.

Aankleding en casting zijn zoals ­altijd bij Loach uitstekend. Debbie Honeywood schittert als Abby, die haar gezin bij elkaar probeert te houden. Loach laat niet veel ruimte voor optimisme in deze schrijnende, uitstekende film, maar je hoopt heel, heel erg dat dit gezin het gaat redden.