Sociaal drama I Don’t Wanna Dance: als dromen botsen met de drang om te overleven

Voor de derde keer is het levensverhaal van Yfendo van Praag (17) de basis voor een film. In 2017 verscheen al ­Omdat ik Yfendo heet, een documentaire van regisseur Flynn von Kleist over Van Praag, die toen nog in de laatste klas van de basisschool zat. Een jaar later speelde hij ­zichzelf in de korte fictiefilm Kraaiennest. En nu is Van Praag opnieuw de hoofdpersoon in een volwaardige film, opnieuw met Von Kleist als regisseur.

Als hoofdpersoon Joey is Van Praag in I Don’t Wanna Dance een 15-jarige scholier, die na een paar jaar bij zijn tante te hebben gewoond met zijn jongere broertje terugkeert bij zijn alleenstaande moeder. Het drietal probeert een relatie op te bouwen, maar ondervindt daarbij grote obstakels. De belangrijkste twee: schrijnend geldgebrek en het uitermate grillige gedrag van de moeder (een rol van Romana Vrede), dat wordt gecompliceerd door een verslaving aan wiet.

Door de ogen van Yfendo zien we zijn moeder worstelen in haar piepkleine flatje, waar ook haar oudere, criminele zoon uit een eerdere relatie op de meest onhandige mo­menten binnenvalt. De vrouw voelt onmiskenbaar liefde voor haar kinderen, maar is simpelweg niet berekend op haar opvoedkundige taken. Maaltijden schieten er bij in, en geld gaat op aan tabak in plaats van aan kappersbezoek of kleding voor haar kinderen.

Ondertussen heeft Yfendo een grote droom: hij wil ­danser worden. Bij een dansgroep in de buurt repeteert hij voor een optreden op het Kwaku Festival, maar zijn gedachten worden steeds teruggetrokken naar de rampzalige situatie thuis. Bij alles wat hij doet voel je zijn twijfel: meebewegen met zijn moeders gekte, of zijn eigen richting kiezen?

Het is het fundament voor een indringend sociaal drama, dat op z’n sterkst is in de directe confrontaties tussen zoon en moeder. Romana Vrede excelleert in die laatste rol. Ze schiet als een junkie heen en weer in haar emoties. Dan weer is ze een gezellig hoofd van het gezin, dan weer is ze zelf een nukkig kind dat haar zoon nodig heeft om zelfs maar uit bed te komen.

Yfendo van Praag moet zichtbaar zijn best doen om ­buiten zijn eigen gereserveerde karakter te treden, maar speelt een prachtige scène wanneer hij zijn moeder probeert mee te krijgen uit een coffeeshop waar hij het huishoudgeld letterlijk in rook ziet opgaan. De vraag welke beslissing hij neemt om aan de almaar verergerende thuistoestand te ontkomen, blijft boeien tot het einde.

Zo is I Don’t Wanna Dance een realistisch portret van het bestaan aan de onderkant van de samenleving, waar de drang om te overleven en die om dromen na te jagen soms hardhandig met elkaar in botsing komen.