Sinan Can moest op de rampplek in Turkije voortdurend huilen

Het was woensdag de dag van de grote hulpactie voor de slachtoffers van de aardbevingen in Turkije en Syrië. De publieke en commerciële omroepen sloegen de handen weer eens ineen en de hele dag werd geschakeld naar het actiecentrum Beeld en Geluid in Hilversum met belpanels van Bekende en Minder Bekende Nederlanders. In het NOS Journaal van 18.00 uur deed Kees van Dam ietwat geroutineerd verslag van de inzamelingsactie: “We staan hier te midden van die fijne sfeer die we van eerdere acties kennen als het om goede doelen ging.”

EenVandaag probeerde vervolgens antwoord te geven op een typisch Nederlandse vraag: wordt ons geld wel goed besteed? Bij elke inzamelingsactie vraagt de gemiddelde Nederlander zich af wat er aan de strijkstok blijft hangen, maar in het geval van onbetrouwbare types als Erdogan en Assad bleek die twijfel nog groter. Desondanks was de meerderheid van de ondervraagden gelukkig toch van plan te doneren.

Bij Khalid & Sophie zaten onder meer Sinan Can en Olcay Gulsen, beiden net terug uit het Turkse rampgebied. Can, die als documentairemaker in oorlogsgebieden toch wat gewend is, vertelde dat hij op de rampplek voortdurend moest huilen: “Het leek wel of ik Aleppo of Mosul binnenreed. De mensen praten niet met elkaar, het is alsof je in een stad vol zombies rondloopt.”

Bij de speciale Actiedaguitzending zat Can opnieuw aan tafel en vertelde hij met tranen in zijn ogen over een vader die met zijn dode zoontje van zes begraven wilde worden ‘omdat die bang was in het donker’.

Hoe verwoestend moet het leed zijn als zelfs Sinan Can het niet met droge ogen aankan, dacht Lips, die zelf ook een brok in zijn keel kreeg bij het hartverscheurende optreden van zangeres Karsu.

Meer tv-recensies? Lees alle afleveringen van Han Lips in ons archief. Lees ook de wekelijkse rubriek Sterrenstof, waarin we de mediaweek doornemen. Reageren? hanlips@parool.nl.