Ronald Goedemondt klimt weer op zijn troon als koning van het vermaak

Het begin van Ronald Goedemondts achtste voorstelling is wankel, maar als de lach begint te rollen, is er geen houden meer aan. Het overlijden van zijn vader krijgt bovendien een fraaie plek.

Zou er sleet zichtbaar worden bij Goedemondt? In de eerste twintig minuten van Met knielende knikjes produceert zijn Escheriaanse brein lollige, maar ook wat makkelijke grappen. Zo vraagt hij zich af waarom er ‘circa’ 11 knakworstjes in een blik zitten. Kunnen ze niet tellen bij Unox?

Die gedachte zal iedereen weleens hebben gehad. De introductie van thema’s als complottheorieën en zoeken naar verwondering verloopt bovendien houterig.

Na die wankele opening klimt de koning van het vermaak gelukkig alsnog op zijn troon. De verhalen worden langer, de slappe lach begint te rollen. Met name de ontleding van het fenomeen kapsalon, en de zelfhaat die ten grondslag ligt aan het nuttigen van zo’n calorieënknaller, kan zich meten met zijn beste werk.

En dan, plots, blijkt zijn vader anderhalf jaar geleden te zijn gestorven.

Kinderlijke, naïeve bril

Er zijn de laatste tijd meer cabaretiers die de dood van een ouder in hun voorstelling behandelen. Diederik van Vleuten deed dat voornamelijk serieus, Martijn Koning zocht een balans tussen lach en traan.

Het is niet des Goedemondts om gewichtige monologen af te steken. Hij bekijkt het overlijden van zijn vader door dezelfde kinderlijke, naïeve bril als al het andere wat hem overkomt. En dus is er ongeloof, samengebald in het mooie zinnetje ‘Dood zijn moet bij je passen’. Het past niet bij Pa Goedemondt. Toch is hij weg.

Wat rest is verwerking. Aan het graf bijvoorbeeld, als hem wordt gevraagd om de kist met een pedaal te laten zakken. Dat gaat niet in één keer goed. Natuurlijk niet. Zijn emoties zijn heus voelbaar, maar bij Goedemondt is zelfs de dood vooral grappig.