Recensie Wat vreet er aan Donnie Druif (8+): hartverwarmend verhaal over een familie in puin

De voorstelling, met tekst en regie van Marije Gubbels, begint met een sterke scène over vastgeroeste familiepatronen. Donnie (een overtuigende hoofdrol van Jip Bartels) zet meteen de toon. ‘Mijn broer Eppie kreeg bij de geboorte niet genoeg zuurstof. Daar word je debiel van. Tegenwoordig heet dat geestelijk uitgedaagd.’ Gevolg: Donnie voelt zich verantwoordelijk voor Eppie (Korneel Defrancq).

Het gezin kampt met geldproblemen. Zus Ellie (Isha Ferdinandus) is koopziek – ze probeert met shoppen haar opgekropte verdriet te stillen. En moeder (Jeannine La Rose) lijkt sinds het overlijden van manlief tot niets meer in staat; ze vreet zich vol en kijkt dagenlang tv.

Supermankostuum

Toch barst het verhaal van de dol­komische scènes. Zo uit Ellie zich ­vurig over het geldtekort binnen het gezin: ‘Ik neem later echt geen voedselbank.’ En zingt Eppie in een scène waarin hij gehuld is in Super­man­kostuum innemend: ‘Ik ben al bijna jarig en dat is bijzonder, want ik ben een wonder.’

Daartegenover staan de gitzwarte uitspraken van moeder. ‘Zelfs als je niets verwacht, valt het toch nog tegen.’ In een solo over het verlies van haar grote liefde snijdt La Roses stem loepzuiver en met hoge uithalen dwars door je ziel.

Gedurende een groot deel van het stuk speelt en danst het driekoppige Marmoucha Orchestra met en tussen de acteurs. De oosterse klanken op oed, viool en piano werken aanstekelijk.

Stapelverliefd

De verbindende factor dient zich aan in de vorm van de verleidelijke Rosa (eveneens Ferdinandus). Het meisje is met haar moeder op doorreis en bezoekt Donnies dorp. Stapelverliefd wordt hij op haar. Zij is het die licht terugblaast in zijn verhaal. Hoogtepunt is de emotionele dialoog over het gebrek aan een vaderfiguur en jezelf waarderen, ook al wil je doorgaans het liefst anderen vooropstellen.

Na drie kwartier zakt de voorstelling wat in: twee opeenvolgende ­solo’s halen de vaart uit het verhaal. Of dat hindert? Niet per se. Het einde, een scène over ‘stoppen met nadenken en gewoon doen’, zet je met twee benen op de grond. Hoe ruk een familiedynamiek soms ook kan zijn, zolang je luistert naar je eigen stem ligt onvoorwaardelijk liefhebben meestal binnen handbereik.