Recensie: Vermoorde meisjes als clickbait, moeten we dat wel willen? Deze schrijfster heeft zo haar twijfels

Ze hebben wel van haar huidige onderwerp gehoord, houdt podcastmaker Bodie Kane haar gesprekspartners voor. Waarop die prompt vermoorde meisjes en vrouwen beginnen op te lepelen die ze kennen van televisie, uit krantenartikelen of andere podcasts. Die ene ‘die door die man in de kelder was opgesloten’? Die van die stok, die hamer? Die ene die werd bespied tijdens het joggen?

Nee. Thalia Keith was de 17-jarige die in 1995 dood in het zwembad van de exclusieve kostschool Granby werd gevonden. Slachtoffer van ‘De New Hampshire-moord’, waarvoor de zwarte gymleraar Omar Evans werd veroordeeld.

In 2018 keert Kane, ooit een muurbloemig klasgenootje van Thalia, vanuit Los Angeles terug naar Granby om een flitscursus podcasten te geven. En wanneer twee leerlingen die moordzaak als onderwerp kiezen, rakelt dat oude herinneringen en twijfels op.

Metathriller

Want speelden racistische vooroordelen geen grote rol in de veroordeling van Evans? Was, pakweg, Thalia’s manipulatieve vriendje Robbie Serenho geen plausibeler dader? Zeker gezien de geruchten dat Thalia hem bedroog met de ook bij de vertelster zeer geliefde muziekleraar Denny Bloch, die achteraf bezien een seksueel roofdier was?

Tot Bloch blijkt Kane zich feitelijk te richten, soms in woedend wraakzuchtige tirades. Maar ze suggereert ook tal van andere potentiële daders en geloofwaardige moordscenario’s, inclusief eentje rond haarzelf.

Klinkt als een smakelijke whodunit? Een kruising tussen Donna Tartts The Secret History (1992) en truecrimeseries als Making a Murderer (2015)?

Verrassende plotwendingen en rake tijdbeelddetails biedt Makkai genoeg. Maar áls dit al een thriller is, dan een zeer literaire, genuanceerd feministische metathriller. Eentje waarin met gerechtvaardigde afkeer wordt teruggekeken op de misogyne ‘pesterijtjes’ die de kostschoolmeisje te verduren kregen, maar waarin in een MeToosubplotje rond Kanes ex-man de cancelcultuur omtrent ‘ongepast gedrag’ even kritisch wordt bekeken. Waarin Makkai met de suspense van true crime speelt, maar de populariteit van dat genre tegelijkertijd aan de kaak stelt; het idee van vermoorde meisjes als clickbaitmateriaal, lugubere bronnen van vermaak waarvan de voorraad wrang genoeg eindeloos is.