Recensie: Veelbelovend nieuw thrillerfenomeen? De zaak Templeton rammelt van de clichés

Hij wordt aangeprezen in superlatieven, de Spaanse thrillerauteur Javier Castillo (36). ‘Een van de allerbeste en allergrootste thrillerfenomenen’ (El Pais). ‘Hét nieuwe fenomeen in de Europese letteren,’ (schrijver Joël Dicker op het omslag). De faam van Castillo zal zeker ook berusten op Netflixsensatie; de nu in Nederlandse vertaling als De zaak Templeton verschenen thriller La chica de nieve werd miniserie The Snow Girl.

Spaanse thrillerauteurs zitten in de lift, van Eva García Sáenz de Urturi met haar Baskische De Witte Stad-serie tot Juan Gómez-Jurado met zijn Antonia Scott-trilogie. De couleur locale speelt daarbij vaak een grote rol; is het in Scandi-noir thrillers duister en koud, bij de Spanjaarden staan historische binnensteden centraal en worden locale specialiteiten gesavoureerd.

New York

Niets Spaans echter aan De zaak Templeton, anders dan de auteur. De thriller uit 2020 speelt in New York, waar in het gedrang van de traditionele Macy’s Thanksgiving Parade in 1989 het driejarige Amerikaanse meisje Kiera Templeton verdwijnt. Dat beviel de makers van de Netflixserie kennelijk ook minder; die verhuisden het verhaal naar Castillo’s geboorteplaats Malaga en maakten van het meisje de Spaanse Amaya Martín.

Terug naar het boek: in sprongen door de tijd beschrijft Castillo hoe het Kiera’s ouders daarna vergaat (niet goed) en hoe Miren Triggs, studente journalistiek aan Columbia University, ook om persoonlijke redenen de zaak niet los kan laten – temeer omdat vijf jaar na Kiera’s verdwijning een videoband opduikt met beeld van het inmiddels achtjarige meisje.

TDK- videobanden

Mirens journalistieke opmars is niet de meest geloofwaardige en een baanbrekend artikel over de zaak van haar hand dat in het boek is opgenomen zou de eindredactie van deze krant in ieder geval nooit gepasseerd zijn. De plot is op zich aardig, met een reis terug naar de tijd van TDK-videobanden, ratelende modems en Snake op je Nokia, maar de ontwikkeling van de zaak rammelt van de clichés. En ronduit irritant zijn de zalvende tegelteksten waarmee elk hoofdstuk opent (‘Zonder inzet lukt niets,’ ‘Wat niet wordt gezegd betekent meer dan wat wel wordt gezegd,’ ‘Het kwaad komt altijd om de hoek kijken zonder dat je het voelt aankomen.’)

Erger nog is dat het boek soms met een hark geschreven lijkt. Als die eerste videoband is gearriveerd en de politie is ingeseind, bijvoorbeeld: moeder Grace ‘stopte maar niet met lachen en huilen van geluk, omdat ze Kiera rustig in een kamer had zien spelen.’ Vader Aron ‘ging met een verloren blik aan de keukentafel zitten en liet zo nu en dan zijn emoties toe, die voor gelukkige tranen op zijn gezicht zorgden.’

De vertaling helpt ook niet mee, waarin mensen een ‘rustig’ in plaats van een ‘zuiver’ geweten hebben, waarin miskramen keer op keer abortus worden genoemd (‘spontane abortus’ is hier de medische term) en waarin een wet wordt geïmplanteerd in plaats van geïmplementeerd. Au.