Recensie Terrifier 2: leuk voor wie graag mensen afgeslacht ziet worden door een clown

De laatste jaren is het horrorgenre steeds vaker een effectieve kapstok voor persoonlijke en sociale thema’s. Denk aan de films van Jordan Peele en Ari Aster. Zo’n film is Terrifier 2 niet. Met zijn slasher-franchise rond een moordzuchtige clown keert Damien Leone terug naar de ranzige, goedkope horror van de jaren tachtig. Een geweldsorgie van krioelende maden, roestige messen en ingewanden.

Zijn eerste opwachting maakte Art the Clown – met karikaturale haakneus, ridicuul klein bolhoedje en permanente grijns die zijn verrotte tanden ontbloot – in een korte film uit 2011. Maar de franchise begon met Terrifier uit 2016. Terrifier 2 begint waar die film eindigde. Met de wederopstanding van de immer zwijgende Art in een mortuarium. Een jaar later keert hij terug in de straten van Miles County, wederom tijdens Halloween, en dit keer om tiener Sienna (Lauren LaVera) en haar broertje het leven zuur te maken.

De wereld van Miles County en de personages daarbinnen voelen nooit helemaal echt. In combinatie met de uitgesponnen duur van veel scènes krijgt de film zo op de beste momenten iets verontrustend vervreemdends. Als een geschifte koortsdroom die maar niet ophoudt. Zoals wanneer Sienna aan de toonbank van een feestwinkel staat en Art als een verveelde puber achter haar met fopartikelen staat te klooien.

Ten goede of ten kwade, Terrifier 2 is een film die erkent dat mensen niet naar een slasher gaan om te sympathiseren met personages en het erg te vinden dat ze worden afgeslacht, maar om mensen afgeslacht te zien worden, om zich te laven aan grensoverschrijdende en verboden gruwel die de absolute antithese is van beschaving. Nog meer dan zijn compacte voorganger is dit een film die zich daar volledig aan overgeeft, twee uur en een kwartier lang. Als een eindeloze, verknipte kermisattractie.