Recensie: Sylvester Stallone schittert als gangster op leeftijd in Tulsa King

De feiten: in zijn rol als maffioso Dwight Manfredi zit Stallone een straf uit van 25 jaar, omdat hij twee moorden op zijn geweten zou hebben. Vermoed wordt dat hij niet de dader is, maar Dwight, nota bene vernoemd naar president Dwight D. Eisenhower, houdt zijn kaken stijf op elkaar. Hij piekert er niet over om zijn maffiamaten te verraden. Per slot van rekening maakt hij deel uit van deze familie, zijn enige houvast.

Als hij na het uitzitten van zijn straf in New York zijn kornuiten bezoekt, wacht hem een onaangename verrassing. In plaats van een warme begroeting wordt hij verbannen naar het provinciale Tulsa om een eigen imperium op te bouwen. Als reactie op deze vernedering slaat Dwight zijn jonge opvolger een kraakfractuur, maar verder accepteert hij zijn lot gelaten.

Gestolen bankbiljetten

Al snel wordt duidelijk dat Stallone van zijn personage geen meedogenloze misdadiger wil maken. Hij deelt links en rechts tikken uit, intimideert erop los en hunkert naar zijn eigen familie, maar zijn dochter wil hem na al die jaren niet meer ontmoeten.

Een dergelijke ruwe bolster, blanke pit-rol is Stallone met zijn droogkomische kwaliteiten wel toevertrouwd. Hij is zowel stoer als kwetsbaar. Bovendien moet hij na een kwart eeuw isolatie wennen aan de moderne technieken. Een iPhone ? Nooit van gehoord. Een creditcard? Waarom zou hij met plastic geld betalen als zijn zakken gevuld zijn met stapels bijeen gestolen bankbiljetten?