Recensie ‘Recht’: plichtmatige tirade over het internationale rechtssysteem

Wijdbeens zitten twee heren (Phi Nguyen en Roland Haufe) op een sofa in een nachtclub. Gewichtig converseert het duo over zware kwesties en drinkt zichzelf de afgrond in. Vanavond gaan ze, de tongen dik van het corpsballengezwets, de wereld verbeteren. Hoe? Door het schrijven van een speech ter ere van het 75ste jubileum van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.

Recht van muziektheatergezelschap De Veenfabriek is het tweede deel in drieluik De Klap, na Krant over de journalistiek. Centraal in het werk van regisseur en schrijver Joeri Vos staat de vraag ‘waar doe je als mens goed aan?’. De voorstelling verdiept zich in de wankele conditie van het internationaal recht: stevige thematiek, neergezet in werkjargondialogen, overdreven handgebaren en binnenpretjes tussen de twee vrienden (alhoewel: zijn ze dat wel echt?).

Clubachtig lichtontwerp

Haufe, die kort na aanvang het voortouw neemt, deelt zijn hersenspinsels als hagelstenen (tak-tak-tak). Nguyen, de voortreffelijke luisteraar, reageert, vult aan en vat Haufes oraties zorgvuldig samen. Heftige emoties volgen elkaar in ramp tempo op: grootheidswaanzin, moedeloosheid, pure wanhoop, totale uitputting. Krachtig is een passage waarin Nguyen Haufe het grensconflict tussen Venezuela en Guyana uitlegt. Het clubachtige lichtontwerp verblindt, slingert je naar een ander universum en haalt je weer terug. De begeleidende opzwepende composities op blaas-, strijk- en elektronische instrumenten geven sjeu aan het geheel.

Het is zangeres en muzikant Shanice Redan die je gedurende het complete stuk herhaaldelijk de dialogen doet vergeten. Ze zingt en speelt zo vurig, haar stem hoog en helder, dan weer warm en diep, dat het praktisch onmogelijk is je niet continu op haar te focussen. Ook actrice Niki Verkaar in de rol van paaldanseres zorgt voor welkome afleiding van de tekstuele informatiedichtheid. Niet alleen hangt ze, killersmentaliteit ten top, ondersteboven in het chroom, tegen het eind verleidt ze Nguyen middels gerichte vragen tot het delen van zijn diepste gedachten, maakt hem knuffelbaar en menselijk.

Recht gaat over mannetjes, wetten en rechtvaardigheid. Hoewel het spel, de muziek en de sporadische clubbing-coke-choreografieën sterk in elkaar overlopen, blijft de voorstelling steken in plichtmatige tirades over het internationale rechtssysteem en de neiging van de mens om altijd zijn gelijk te halen. De voorstelling laat je achter met meer vragen dan antwoorden.