Recensie: Pianist Nikolaj Loeganski sleurt je mee in een onophoudelijke notenstroom

Afgelopen weekend was Nikolaj Loeganski (51) in Nederland. De Russische pianist presenteerde een volledig Rachmaninovprogramma. In de Grote Zaal van het Concertgebouw waren veel landgenoten van de musicus aanwezig, die joelden en floten: daar zat hun held en hij speelde Russisch vuurwerk. Als er één pianist is die Rachmaninov in zijn hart heeft gesloten is het wel Nikolaj Loeganski. Ook zijn laatste cd is gewijd aan de componist, en wel aan diens Études-Tableaux.

Loeganski zit keurig rechtop niet per se virtuoos te zijn, alles is juist in de plooi bij hem. Als hij speelt lijkt hij zijn hele gewicht in de pianotoetsen te leggen, en omdat hij dat zo serieus doet krijgt de muziek betekenis en wordt het vuurwerk niet zomaar de lucht ingeschoten. De meerstemmigheid, daar moet de aandacht naartoe gaan, volgens de pianist, daar moet de nadruk op liggen. Aan de speler de taak om ieder lijntje te zingen. En dat is het geheim van Loeganski , hij sleurt je mee in een onophoudelijke notenstroom, en kleurt die veelheid aan materiaal heel intelligent en genuanceerd in. Daarom is het zo goed wat hij doet.