Recensie Mon crime: kleurrijke komedie over MeToo is inhoudelijk wankel

In een opgepoetste versie van het Parijs van de jaren dertig delen Madeleine (Nadia Tereszkiewicz) en Pauline (Rebecca Marder) een knus appartement. Dromend van succes als respectievelijk acteur en advocaat worstelen ze met voortmodderende carrières en constant geldgebrek in een vlotte, kleurrijke komedie zoals François Ozon ze eerder maakte met 8 femmes (2002) en Potiche (2010).

Als Madeleine wordt aangerand door een theaterproducent, en diezelfde theaterproducent vervolgens dood wordt aangetroffen, is zij plots verdachte in een moordzaak. Of, zoals de ambitieuze blondine het zelf opvat, hoofdrolspeler in een theaterstuk. Het is een rol die ze, bijgestaan door Pauline, met verve speelt en die haar de roem oplevert waar ze zo naar smacht.

Losjes gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk uit 1934 van Georges Berr en Louis Verneuil speelt Ozon met hedendaagse thema’s in een nostalgisch jasje. Mon crime heeft de vaart van een screw­ball­co­me­dy. De plot draait en keert, de mannen stuntelen en struikelen.

En de vrouwen? Die lijken zich in eerste instantie naar hun rol te voegen. De sexy blondine, de muizige brunette en dan komt Isabelle Huppert ook nog opdraven als gewezen diva, met een aura van verdampte glamour die haar haren doet pluizen. De film gebruikt die stereotypes om te laten zien hoe bepalend uiterlijk voorkomen is voor hoe naar vrouwen wordt gekeken. Dat waar de een mee wegkomt, voor de ander juist een strop is.

Toch blijft diffuus wat Ozon nu precies wil zeggen met zijn MeTookomedie. Zo voelt het op z’n zachtst gezegd ongemakkelijk dat de vrouwen in de film hun feministische motieven aanwenden voor eigen gewin, gesponnen in een web van leugens en bedrog. Het maakt van Mon crime een inhoudelijk wankele film, die desondanks geen moment verveelt.