Recensie: Metalzangeres Floor Jansen blijft dicht bij huis op eerste soloplaat

Dat de Brabantse zangeres Floor Jansen (42) na een loopbaan van 20 jaar in de metal ineens de mainstream bereikte, heeft ze te danken aan haar deelname aan het tv-programma Beste Zangers in 2019. De daverende versie van The Phantom of the Opera die ze er samen met Henk Poort zong, heeft inmiddels een plek bij de bovenste 100 in de Top 2000.

Afgelopen jaar stond ze tweemaal op Pinkpop. Solo, maar ook met de Finse metalband Nightwish, waarvan ze al meer dan tien jaar de frontvrouw is. Eerder was ze als zangeres van het Nederlandse After Forever een belangrijk gezicht van het genre.

Stormen en innerlijke worstelingen

Paragon is zodoende pas haar eerste soloplaat. De tien songs zijn niet moeilijk herkenbaar als bladeren aan dezelfde boom waaraan ook haar eerdere werk tot bloei kwam. Hoogstens hebben ze – met hulp van succesproducers Gordon Groothedde en Wouter Hardy – een toegankelijker radiogeluid. Maar galmen doet Jansen nog steeds. Over stormen, vuren en innerlijke worstelingen. Boven nerveuze pianolijnen en grommende gitaren klinkt Jansen in haar element, maar ook enigszins clichématig.

In die zin is Hope het verrassendste en meest geslaagde nummer van Paragon. Een kalme ballade met akoestische gitaar, die Jansen alle ruimte biedt te tonen wat voor fenomenale stem ze bezit.