Recensie Mascotte: er zit wel heel veel tegen in Jeremy’s leven en dat maakt de film overvol

“Andere tanden, andere man,” houdt de tandarts Jeremy (Liam Jeans) voor. Maar zo simpel is het natuurlijk niet. De pijn van Jeremy zit dieper dan dat mismaakte gebit. Na Gluckauf (2015) maakt Remy van Heugten opnieuw een film waarin een problematische ouder-kindrelatie centraal staat.

In dit geval die tussen Jeremy en zijn moeder Abbey (Maartje Remmers). Hij noemt haar consequent bij haar voornaam, zij noemt hem ‘ridder’ en ‘mijn mooie zoon’. Als ze dronken thuiskomt, houdt hij haar haren uit haar gezicht terwijl ze de alcohol uit zich kotst en legt haar daarna in bed. Hij is nieuwsgierig naar haar, naar haar lichaam, op een manier die grenst aan problematisch, en die zij ook niet volledig afslaat.

Het maakt dat hij zich afgewezen voelt als zij andere mannen mee naar huis neemt. Zoals hij ook al is afgewezen door zijn vader. Zo stapelt de film de complexiteiten op. Er is bijvoorbeeld ook nog de zorginstelling waar Abbey werkt en die de deuren moet sluiten. Een besluit dat Abbey haar baan kost en door Jeremy wederom als een persoonlijke nederlaag wordt geïncasseerd.

Jeremy reageert zijn machteloosheid, zijn onvermogen controle te nemen over de verschillende facetten van zijn leven, af in clandestiene gevechten op afgelegen terreinen. Een hooligansubcultuur met zijn eigen regels en codes. Codes die Jeremy breekt, waardoor hij zelfs daar wordt afgewezen.

De film wil laten zien hoe een ontsporend leven het product is van een web van factoren. Het probleem is dat het scenario van Van Heugten en Gustaaf Peek daardoor overvol is geworden. Met personages en met subculturen die zelden het schetsmatige weten te ontstijgen, waardoor de genuanceerdheid van wat ze willen overbrengen, ondermijnd wordt.