Recensie: Knock at the Cabin van plottwistkoning M. Night Shyamalan verrast niet

Door de opeenstapeling van crises lijkt het soms alsof we in het einde der tijden leven. Wat als iemand op uw deur zou kloppen en u zou vertellen dat alleen u de wereld kon redden? Het enige wat u daarvoor hoeft te doen is een van uw familieleden doden.

Knock at the Cabin, de filmbewerking van het prijswinnende horrorboek The Cabin at the End of the World van Paul Tremblay, is een variatie op het trolleyprobleem, een bekend gedachte-experiment van filosoof Philippa Foot dat bevraagt wanneer we iemand mogen schaden om een ander te helpen. In dit geval wordt vaders Andrew (Ben Aldridge) en Eric (Jonathan Groff) en hun 6-jarige dochter Wen verteld dat ze een familielid moeten opofferen om de mensheid te redden.

M. Night Shyamalan (The Sixth Sense) blinkt uit in het creëren van spanning. Hij weet wanneer er rust ingelast moet worden. Net wanneer de kijker op adem is gekomen, draait hij weer aan de spanningsknop.

Shyamalan staat bekend om zijn plotwendingen. Die reputatie schept verwachtingen, maar Knock at the Cabin is uiteindelijk vrij recht door zee. Dat komt deels doordat de film zijn bronmateriaal – ondanks veranderingen aan de plot – niet helemaal van zich af kan schudden: de dialoog is houterig. Tegelijkertijd verandert Shyamalan het ambigue einde van het origineel, waardoor de film uiteindelijk weinig aan de verbeelding overlaat.

De kracht van Knock at the Cabin is de afgebakende setting: een afgelegen boshut zonder verbinding met de buitenwereld. Daardoor is het onmogelijk voor de familie om de informatie die ze krijgen te verifiëren. Hun enige verbinding met de buitenwereld is een tv. Daarbij is Knock at the Cabin een goede metafoor voor complottheorieën. Juist deze metafoor verliest aan kracht in het uitleggerige einde.