Recensie: in misdaadfilm L’innocent zit alles constant net even anders dan je denkt

Twee keer fopt Louis Garrel de kijker in de openingsscène van zijn nieuwste film L’innocent. Twee keer blijkt wat we denken te zien toch net even anders te zitten. En dat is eigenlijk het basisprincipe voor de hele film.

Acteur en regisseur Garrel speelt zelf Abel, een sikkeneurige dertiger die zijn vrouw verloor en werkt in een aquarium waar hij bezoekers vertelt over de wondere eigenschappen van axolotls. Zijn moeder Sylvie (Anouk Grinberg) geeft acteerlessen in de gevangenis, waar ze als een blok valt voor Michel (Roschdy Zem).

De twee trouwen in de gevangenis en voor hij er erg in heeft zit Abel tegenover zijn kersvers vrijgelaten stiefvader, die hem zijn Rolex cadeau doet op een manier die geen ruimte laat voor weigeren. Abel vertrouwt het allemaal niet en begint Michel te bespioneren, samen met zijn beste vriendin Clémence (energieke rol van Noémie Merlant). Erg heimelijk zijn hun pogingen niet en ze leveren ook niet de definitieve antwoorden op waar Abel naar zoekt. Ondertussen moet hij erkennen dat Michel zijn moeder gelukkig lijkt te maken.

Maar in de tweede helft wordt L’innocent dan toch een heistfilm, een misdaadfilm waarin de planning, uitvoering en nasleep van een diefstal centraal staan. Garrel speelt met de regels van dat genre, met een op de minuut af uitgewerkt plan en een realiteit die zich daar achteloos onderuit friemelt. Tegelijk drukt Garrel juist in deze fase het tempo van de film en stelt de dialoog centraal. Een dialoog die begint als een rollenspel tussen Abel en Clémence, waarvan ze zelf al gauw niet meer weten welke van hun woorden ze nu wel en niet menen. Waar gespeelde emoties hun ware gevoel doorlaten. Zo is L’innocent niet alleen een vlotte heistkomedie, maar ook een speelse kijk op acteren.