Recensie: Hilariteit krijgt de overhand in Engel van Rome, van Jess Walters

Potentieel somber materiaal wordt in de twaalf verhalen in Engel van Rome van Jess Walter ditmaal luchthartig en kluchtig. De hilariteit krijgt de overhand.

De tweede verhalenbundel van Jess Walter (1965), wiens oeuvre met elk nieuw boek indrukwekkender wordt, komt verrassend snel na zijn prachtige historische epos De nietige miljoenen (2021). Daarin botsten (vakbonds)idealen begin twintigste eeuw met de grimmige werkelijkheid van corrupte koppelbazen en een haast diabolische mijnbouwmagnaat.

In de twaalf verhalen in Engel van Rome komt even potentieel somber en ontnuchterend materiaal voorbij. Maar Walter, duidelijk in een luchthartige bui, smeedt het dit keer om tot wat je haast korte feelgood komedies zou noemen. In Stad & Lande worstelt verteller Jay bijvoorbeeld met zijn dementerende vader, die zich als ‘een geile, alcoholische kleuter’ gedraagt en telkens ‘vergeet’ waarom zijn zoon nooit een meisje mee naar huis neemt: ‘Dit was de sisyphushel waartoe we waren voorbestemd: de rest van mijn vaders leven zou ik elke dag opnieuw uit de kast moeten komen.’

Schrijnend? Zeker. Maar de hilariteit krijgt toch de overhand wanneer Jay een woongemeenschap annex dubieuze tijdmachine naar de jaren vijftig in Idaho voor zijn vader vindt, waar die vrijelijk kan drinken, flirten met rondborstige serveersters en iedereen wit en heteroseksueel is. ‘Een fictioneel motel van nostalgie en ontkenning.’

Schitterende ruïnes

Elders vindt een aan kanker lijdende vrouw troost bij een hopeloos ex-vriendje, type eeuwige skaterpuber; gaat een ouder echtpaar de confrontatie aan met de als luistervinkende verhalenschrijver vermomde Dood en krijgen twee cynische klimaatwetenschappers ontroerend weerwoord van een millennialstudent.

Telkens weer paart Walter de fantasievolheid van George Saunders aan warme maar allerminst tandeloze beschrijvingen van het leven van antihelden in kleinsteeds Amerika à la Richard Russo.

Het lange titelverhaal is ondertussen een fijn herkenbare traktatie voor lezers van zijn Schitterende ruïnes (2012). Een arbeidersjongen uit Nebraska, als beursstudent een wat onwillig deelnemer aan een priesteropleiding in Rome, komt via acteur op zijn retour Ronnie Tower niet alleen in de Italiaanse filmwereld terecht, maar ook in de nabijheid van de beeldschone Angelina Amadio, een plaatselijke diva die hij ooit zag schitteren in de Amerikaanse ‘ondergewaardeerde cult horror classic, A Feeding.’

Qua personages en setting min of meer vergelijkbaar met zijn doorbraakroman dus. Maar ook hier pakt het geheel net wat kluchtiger uit, getuige een scenariobrainstormsessie in het klaslokaal van de verteller, waarbij nonnen en de onderwijzend monseigneur zich niet onbetuigd laten.

Heerlijk verhaal, heerlijke schrijver.