Recensie: Grote musical Chicago van choreograaf Bob Fosse past ook in het kleine Amsterdams Theaterhuis

De musical Chicago is een linke onderneming voor een amateurgezelschap, want het publiek verwacht niet alleen een flink portie hogeschool-vaudevillehumor in nummers als Cell block tango en We both reached for the gun, maar toch vooral de swingende, hete jazzchoreografie van Bob Fosse (1927-1987). Nu is Sarah Watts, de Amerikaanse artistiek leider en regisseur van Happily Ever After Productions, iemand met theaterlef, die wel een risico aandurft.

Vorig jaar pikte Watts de grappige inventieve poppenmusical Avenue Q op en later dit jaar brengt het internationaal-Amsterdamse amateurgezelschap de controversiële Mel Brooks’ musical The producers uit, die het in Nederland vanwege de ophef in 2011 maar een week heeft uitgehouden.

Om de cast rond te krijgen van een nieuwe Engelstalige productie vist Watts in de tamelijk grote vijver van amateurartiesten, die een of meerdere theatercursussen hebben gevolgd, ervaring hebben opgedaan in een aantal voorstellingen, maar toch hebben gekozen voor een veilige baan in de IT, bankwereld of als industrieel ontwerper. En dan lekker elke zaterdag repeteren voor een fijn stuk. Het aantal auditanten voor Chicago, een handvol Nederlanders, maar vooral expats, was zo groot, dat Watts heeft gekozen voor een dubbele cast.

Gevangen tot sterren

Chicago gaat over een vrouwengevangenis in het roerige Chicago van de jaren twintig van de vorige eeuw. De vrouwen klampen zich voor veel geld vast aan de dubieuze advocaat Billy Flynn, die van elke rechtszaak een tranentrekkende show maakt, die de jury alleen maar met een ‘Onschuldig!’ kan afronden en waar de pers van smult. ‘Als Jezus in Chicago had gewoond en 50.000 dollar voor de advocaat had meegenomen, dan was het allemaal anders afgelopen.’ Flynn maakt de gevangenen tot sterren die elkaar het licht niet in de ogen gunnen.

De twee vrouwelijke moordenaars die eruit springen zijn Roxie Hart en Velma Kelly, op de openingsavond gespeeld door Camille Gribbons uit Arizona en de Nederlandse Rhijja Jansen. Samen met de Amerikaan Wesley Curtis als advocaat Flynn, zou dit trio zonder al te veel moeite kunnen aansluiten bij een professionele show. Drie geweldige stemmen en met het talent om lief, cynisch en geil te spelen, dé drie belangrijkste acteeraspecten van Chicago.

Het Flynn-Hartduet, waarbij de advocaat als buikspreker en de zielige verdachte als pop de pers een smartelijk verhaal op de mouw spelden is geweldig. En dat geldt ook voor het duet van Kelly en de ritselende gevangenisdirecteur (Trish Butterfield uit Nieuw Zeeland), die zich uiterst geestig beklagen dat het met de beschaving tegenwoordig maar pover gesteld is: ‘Everybody you watch, has got his brains in his crotch. What became of class?’

Positieve verrassing

En ja, dan de dans, het belangrijkste verkoopargument voor Chicago. Het is duidelijk dat de dansers keihard hebben gewerkt en er alles uitgehaald hebben wat mogelijk was. Maar dat is toch wat minder dan Fosse ons heeft voorgeschoteld. De twee huischoreografen Annick Huizinga en Yaël Sarioa hebben zich duidelijk laten inspireren door Fosse, maar het is wel een Fosse light geworden.

Voor de hele voorstelling geldt: verwacht je Van den Ende-niveau dan zul je je verwachtingen wel wat bij moeten stellen, maar als je rekening houdt met gemoedelijk amateur-schuifdeurniveau dan wacht je een behoorlijk positieve verrassing.