Recensie: duffe dialogen en weinig spanning in film noir over detective Marlowe

In een goede film noir blijken terloopse observaties de sleutel tot het ontrafelen van een sinister complot. Marlowe, de eerste film over de beroemde detective in meer dan veertig jaar, lukt het niet om op moeiteloze wijze een web van geheimzinnigheden te spinnen. De film is zowel te moeilijk te volgen als te rechttoe, rechtaan.

Zoals een typische film noir betaamt, volgen we een detective (een charmante, maar in zichzelf gekeerde man) terwijl hij een schijnbaar ongecompliceerde zaak van een cliënt (een mysterieuze blondine) aanneemt. Femme fatale Clare Cavendish (Diane Kruger), een rijke olie-erfgenaam, komt naar privé-detective Philip Marlowe (Liam Neeson) omdat haar minnaar, een tweederangs filmproducent, niet is komen opdagen op hun vaste afspraakje. Al snel ontdekt Marlowe dat Clares minnaar is overleden. Maar dan begint het mysterie pas echt: Clare beweert dat ze hem dagen na zijn dood nog heeft gezien.

Regisseur Neil Jordan slaagt er niet in om dit verhaal te laten boeien. Zijn regie wordt belemmerd door een middelmatig script tjokvol duffe dialogen. We volgen Marlowe terwijl hij van locatie naar locatie reist en zich voorstelt aan een indrukwekkende reeks nevenpersonages, waarvan de meeste niet echt relevant blijken voor het verhaal. Ondertussen stapelen de aanwijzingen zich zo hoog op dat de film de zaak van Clare uit het oog dreigt te verliezen.

Veel kan vergeven worden door een goede twist, zeker in een detectivefilm. Maar helaas ontbreekt het Marlowe ook aan een bevredigend einde. Er is geen moment in de film waarop alles op zijn plaats valt. De twee verhaallijnen – één over een exclusieve club, één over een filmset – komen samen met de energie en besluitvaardigheid van twee rij-angstige autobestuurders die onverhoopt moeten invoegen. Marlowe heeft alles weg van een klassiek film noir, maar mist de spanning.