Recensie: Deze unplugged-aanpak van U2 werkt opvallend goed

In 2014 verscheen van U2 Songs of Innocence. Het was het album dat gratis, maar ook onaangekondigd verscheen in de muziekbibliotheek van zo’n 500 miljoen iTunesgebruikers. Niet iedereen was ervan gediend. U2-haters, van wie er ongeveer evenveel zijn als U2-fans, schreeuwden moord en brand over de ongewenste binnendringing.

De actie, die rond de 100 miljoen dollar kostte, was een van de grootste marketingflops in de popgeschiedenis. De mannen van U2 boden er omstandig hun excuses voor aan. Na Songs of Innocence volgde in 2017 Songs of Experience, waarop U2 nog steeds een beetje in de war leek. En nu, weer zes jaar later is er Songs of Surrender.

De groep van het grote gebaar

Die titels doen een onderling verband tussen de drie albums vermoeden, maar Songs of Surrender is echt geheel andere koek dan de twee voorgangers. Bij U2 was 43 jaar lang de blik vooral voorwaarts gericht, nu wordt er onbeschaamd achterom gekeken. Op Songs of Surrender krijgen 40 songs uit het oeuvre van de groep een nieuwe uitvoering.

Die uitvoering is vooral ingetogen. U2 kennen we als de groep van het grote gebaar, maar nu speelt gitarist The Edge akoestisch en klinkt zanger Bono eens niet of hij ook de allerlaatste rij in een stadion moet bereiken. In de jaren negentig zou Songs of Surrender een unpluggedalbum zijn genoemd, maar die term is blijkbaar in onbruik geraakt.

De nodige scepsis

Het album is opgedeeld in vier secties (bij de vinylversie plaatkanten van een dubbelalbum) die elk de voornaam van een U2-lid dragen. Het lijkt logisch te veronderstellen dat ieder lid zijn eigen keuze uit de U2-catalogus heeft gemaakt, maar dat is nergens zo gecommuniceerd.

Songs of Surrender lijkt vooral een project van The Edge en Bono. Bassist Adam Clayton en drummer Larry Mullen zijn in veel van de bewerkingen van oude nummers niet eens te horen. Werkt zo’n bescheiden aanpak? Ja, opvallend genoeg wel. Songs of Surrender, dat op voorhand met de nodige scepsis tegemoet werd getreden, is een waardevolle aanvulling op de U2-discografie.

Nieuwe fans zullen ze er niet mee winnen, oude fans zullen met plezier vaststellen dat U2-krakers en vergeten albumtracks ook in een geheel ander arrangement overeind blijven.