Recensie: Depeche Mode in de Ziggo Dome is een ware triomf

In de toegiften is er ook ruimte voor Just Can’t Get Enough, het vrolijke en luchtige synthpopdeuntje waarmee Depeche Mode doorbrak in 1981, meer dan veertig jaar geleden dus. Niemand die toen vermoedde dat die vier teenyboppers een serieuze elektronische band met een wel heel lange adem zouden worden.

Er waren diepe dalen, maar altijd wist Depeche Mode te overleven. Depressed Mode werd de groep gekscherend ook wel genoemd, want na Just Can’t Get Enough klonk de muziek van de Britten zelden opgewekt. Memento Mori (Gedenk te sterven) heet hun dit jaar verschenen vijftiende album in stijl.

De plaat valt op te vatten als een eerbetoon aan Andrew Fletcher, de vorig jaar onverwacht aan hartfalen overleden toetsenist en medeoprichter van de band. Zijn dood had het einde van de groep kunnen betekenen, maar in overlevingsmodus lijkt Depeche Mode, dat tegenwoordig bestaat uit alleen nog zanger Dave Gahan en toetsenist Martin Gore, juist geïnspireerder dan een tijd het geval was.

Klonk Memento Mori al sterk, echt op dreef is Depeche Mode bij het eerste van twee concerten in de Ziggo Dome (het tweede concert is donderdag), tevens de start van een Europese tournee. De setlist bevat aardig wat nieuwe, van het jongste album afkomstige songs, maar de nadruk ligt toch op ouder werk. Nostalgisch doet het concert evengoed niet aan. Daar zijn de inzet en de emoties simpelweg te groot voor.

Als een jonge hond

Mannen van voor in de zestig zijn het, Dave Gahan en Martin Gore. Vooral de laatste heeft een kop die je je voorstelt bij iemand van die leeftijd, zien we op de videoschermen. Het grofkorrelige zwart-wit van die beelden verraadt de hand van fotograaf Anton Corbijn, al sinds jaar en dag verantwoordelijk voor alle visuele aspecten van Depeche Mode en dus ook betrokken bij deze tour.

Hun gevorderde leeftijd lijkt geen vat te hebben op de energie van Gahan en Gore, die worden bijgestaan door een extra toetsenist en een drummer. Zeker Dave Gahan gaat ertegenaan als een jonge hond. Hij zingt met zo’n typische, donkere en zware newwavestem en maakt voortdurend pirouettes. De muziek is onbarmhartig hard – basgeluiden voel je ook op de tribune in heel je lijf – maar vooral ook indrukwekkend.

Een zee van wild zwaaiende armen

De nieuwe songs houden zich met gemak staande tussen oude successen. Enjoy The Silence uit 1990, de grootste hit van Depeche Mode, is goed voor een zee van wild zwaaiende armen, maar ook Ghosts Again, de meest recente single, kan rekenen op veel enthousiasme. In Corbijns videobeelden daarbij spelen Gahan en Gore een potje schaak met de dood.

De geest van de betreurde Andrew Fletcher lijkt het hele concert boven de Ziggo Dome te zweven, daar hoeven geen expliciete woorden of beelden aan te pas te komen. Alleen tijdens World In My Eyes (zijn favoriete Depeche Modesong) verschijnt zijn portret op het videoscherm. Na afloop van het nummer houdt Dave Gahan het bij een simpel, maar ontroerend ‘Mister Andrew Fletcher, our friend’.