PlusDansrecensie
Recensie: Ann Van den Broeks strak gedanste herneming van Ohm is een fascinerende uitputtingsslag
De herneming van het dansstuk Ohm (2010) is een fascinerende uitputtingsslag voor de drie dansers, maar ook voor choreograaf Ann Van den Broek, die zelf het beukende ritme aangeeft.
Met één been leunt Ann Van den Broek op een vierkante staalplaat. Met de hak van haar laars stampt ze een beat op het metaal. Ongeveer zeventig slagen per minuut. En dat soms een kwartier achter elkaar. Om dit ritme dwingend te noemen is een understatement: het is dwangmatig. Dat geldt ook voor de choreografie. Onophoudelijk draaien de drie dansers rondjes over het speelvlak. Hun bewegingen zijn repeterend en obsessief. Soms is het een heftig zichzelf op de borstkas slaan. Dan weer storten ze ter aarde, om meteen weer op te staan: een eindeloos vallen en opstaan.
Ook elders op het toneel liggen staalplaten. Soms beantwoordt een danser daarop de beat van Van den Broek. Het versterkte geluid van gebeukt metaal roept herinneringen op aan industriële concerten in kraakpanden, ergens in de jaren tachtig. Ook de boze blikken en de donkere make-up van de dansers dragen bij aan een sfeer van doem en nihilisme.
Georg Ohm
De dansers laten zich voortstuwen door de metalen beat, maar bieden ook zichtbaar weerstand. En die weerstand is waar het om draait in dit onbuigzame dansstuk. Niet voor niets verwijst de titel naar de Duitse natuurkundige Georg Ohm, die de relatie tussen elektrische spanning, stroom en weerstand beschreef.
Het dansstuk Ohm ontstond in 2010 in het kader van een interessant project, waarbij verschillende dansmakers een coverversie moesten maken van bestaand werk van andere makers. Van den Broek koos Mijn solo voor Marie (vernietigd), een creatie van mede-Vlaming Marc Vanrunxt, uit 1997. Op de witte vloer verwijzen de letters van het woord ‘vernietigd’ naar deze oorsprong.
Voorstudie
Aangezien de solo van Vanrunxt nergens te zien is, is onduidelijk hoeveel daarvan in Ohm terecht is gekomen. Wel is duidelijk hoezeer Ohm heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van Van den Broeks danstaal: sommige bewegingssequenties lijken een voorstudie voor haar drie jaar later gemaakte meesterwerk The Red Piece.
Af en toe houdt Van den Broek pas op de plaats. Uit de speakers klinkt dan atmosferisch geluid of radiostatisch geknetter. Het dansende trio Carla Guerra, Jean-Gabriel Maury en Isaiah Selleslagh krijgt even kans om zich op te laden voor de volgende fase in een fysieke uitputtingsslag.
In deze strak gedanste herneming van Ohm daagt Ann Van den Broek ook het publiek uit. Wanneer je als kijker net zo stuurs weerstand biedt als de dansers, zie je waarschijnlijk niet meer dan een mechanisch ritueel. Met hun manische betrokkenheid overtuigen de performers echter om die weerstand te laten varen en om je te laten overrompelen door hun koortsachtige podiumrondjes en het zuigende ritme.
