Recensie: All Inclusive is als een vol hotelbuffet van halfbakken ideeën

All Inclusive begint wanneer een man met woedeproblemen (Tibor Lukács) ontdekt dat zijn bagage niet op zijn vakantiebestemming is aangekomen. Dan wordt hij verwelkomd door een flamboyante resortmedewerker met een snor. Waar hebben we dat eerder gezien?

Natuurlijk, er zijn genoeg verschillen. Maar toch: met All Inclusive lijken we onze eigen versie van de hitserie The White Lotus te krijgen. En is satire de taal bij uitstek van de Amerikanen, dan spreken wij Nederlanders romkom. All Inclusive is dus geen scherpe ontleding van de allerrijksten, maar een komedie vol gebrekkige, maar uiteindelijk sympathieke personages.

De film van Aniëlle Webster is als een hotelbuffet van halfbakken ideeën. De film probeert ons alles voor te schotelen: het is een verhaal over fragiele mannelijkheid – met enige welwillendheid zou je er een sociaal commentaar op het geforceerde machismo van het uppermanagement in kunnen zien – maar het is ook familiedrama, een slapstickkomedie en, bovenal, een romantische komedie over mensen die zichzelf moeten leren accepteren. Ook is er de inmiddels niet meer uit het Nederlandse filmlandschap weg te denken speech aan het einde, waarin de hoofdpersoon op het podium stapt om de clou van de film samen te vatten.

Uiteindelijk is de drang om alle personages sympathiek te maken de ondergang van All Inclusive. De film heeft enkele scherpe observaties over de welgestelde familie waar het verhaal om draait: de dochter (Aiko Mila Beemsterboer) is zo gewend te krijgen wat ze wil dat ze geen rekening houdt met de gevoelens van anderen; de zoon (Bing van Son) is zo vaak verteld dat hij kan zijn wie hij wil dat hij aanneemt dat iedereen hem daarom ook wel zal mogen. Dit alles moet uitmonden in een inspirerend verhaal: de dochter wordt meteen vergeven, de zoon wordt een hart onder de riem gestoken door de veel oudere vrouw op wie hij ongepast verliefd is.