Review
Pop: Eels - End times ****
In de week waarin volgens Britse wetenschappers de somberste dag van het jaar valt, is een nieuw Eelsalbum bijna als een gevaar voor de volksgezondheid te betitelen. Ten slotte is opper-Eel Mark Everett een beroepsmelancholicus die zijn luisteraars steeds weer op fraai verklankte misère trakteert.
Eerder maakte Everett een album over de vroegtijdige dood van zijn naaste familie en de titel van dit achtste Eelsalbum suggereert ook al geen dijenkletsende vrolijkheid.
End Times behandelt op schaamteloos openhartige wijze de emotionele nasleep van een verbroken relatie. Daarmee staat de plaat in een lange, vruchtbare traditie van zogenoemde break up-albums (o.a. Here, my dear van Marvin Gaye, Dylans Blood on the tracks, Rumours van Fleetwoord Mac). Deze tweede Eelsplaat in zes maanden onderscheidt zich in dat rijtje door de rauwe, onopgesmukte wijze waarop Everett zijn liefdesleed op de band heeft gezet.
Het gros van de liedjes nam hij alleen op, in de kelder van zijn huis. Dat resulteerde in basale, krasserige rocksongs als Unhinged en droevige akoestische ballads die in een enkel geval bijna te pijnlijk zijn om aan te horen. De lichte ironie waarmee Everett zijn ellende doorgaans verluchtigt, ontbreekt hier vrijwel geheel. End game gaat tot op het bot en voegt een aantal hartverscheurend mooie liedjes toe aan het toch al indrukwekkende oeuvre van Eels. (JERRY GOOSSENS)?
(Cooperative Music/V2)
