Overleven als kind van Thomas Mann is je opstellen als een distel: stekelig en droog

Op een grote sofa en een fauteuil, met de rug naar het publiek, zitten de drie oudste van de in totaal zes kinderen van Thomas Mann, de grote Duitse schrijver van De Toverberg en De Buddenbrooks. Kim Karssen is de tegelijk dominante en dienstbare Erika, Florian Myjer de flamboyante Klaus en Ludwig Bindervoet de in zichzelf gekeerde Golo.

Schermend met hun Privédomeinuitgaven troeven ze elkaar af met filosofische inzichten en literaire referenties, snakkend naar erkenning van Thomas Mann. Het genie, de Nobelprijswinnaar en ergens daarna ook nog: de vader. Een man die zelfs in zijn afwezigheid zo’n schaduw werpt dat om hem heen alleen te overleven is als een distel, zoals Erika stelt. Stekelig en droog.

Het duurt dan ook even voordat de kwetsbaarheid erdoorheen breekt. Want hoewel geestig is Mann Mann Mann in de eerste scènes ook een tikje schreeuwerig. Pas wanneer de drie acteurs vaker de rust opzoeken, en er meer transparantie in hun spel kruipt, krijgen de discussies over de waarde van kunst, (heimelijke) homoseksualiteit en het verlangen gezien te worden een interessante gelaagdheid.

Melancholische clowns

Karssen en Myjer maakten al verschillende voorstellingen samen, altijd met de speelsheid van kinderen met een verkleedkist op zolder. En altijd op dat grensgebied tussen acteur en personage, ook nu weer door hun eigen, door henzelf wel eens als symbiotisch getypeerde relatie te spiegelen in die van Erika en Klaus. Bindervoet vormt daar een prettige tegenkleur bij als de veel minder dominant aanwezige Golo.

Een groot deel van de voorstelling dragen de acteurs pierrot-kostuums, als drie melancholische clowns die pas tot rust komen wanneer ze fantaseren over een leven waarin vader Mann gewoon homoseksueel had mogen zijn. Een leven waarin zij niet hadden bestaan.