Op Ugly duikt Slowthai diep in de donkere krochten van zijn ziel

Zo trots op zijn derde album is Slowthai dat hij de titel Ugly meteen onder zijn linkeroog heeft laten tatoeëren. Ugly staat voor You Gotta Love Yourself en nog meer dan op zijn tweede plaat duikt Tyrone Kaymon Frampton, zoals de Britse rapper echt heet, diep in de donkere krochten van zijn ziel onder begeleiding van gitaren aangevuld met een flinke bak elektronica.

Opener Yum zet meteen de toon met een kale, stuiterende bas en onregelmatige gierende, stuiterende breaks. ‘One drink is never enough, Excuse me while I self-destruct,’ rapt Slowthai vlak voordat het nummer in chaos eindigt. Sooner en Happy tonen waarom een Slowthai in goede doen prima past in het rijtje Britse artiesten als The Streets, Jamie T en Yungblud.

Onderkant van de samenleving

De vrolijkere, catchy uptempo beats contrasteren lekker met zijn cynische teksten en zijn alle kanten op springende stem. Het rustige Never Again laat zien dat Slowthai nog steeds treffend het leven aan de onderkant van de Britse samenleving – hij groeide op in een armere wijk van Northampton – weet te beschrijven als hij rapt over de ontmoeting met een ex-vriendin met kind op straat.

Daarna nemen de gitaren de overhand op de plaat en zijn we getuige van Slowthai’s geestelijke ineenstorting. Happy en Ugly – dee laatste met Fontaines D.C. – verzanden in een zompig drijfzand van gitaren, narigheid en zelfmedelijden. ‘I belong in an institute,’ huilt de rapper in Tourniquet. Laten we voor hem en voor ons hopen dat Slowthai voor zijn volgende plaat daadwerkelijk iets meer van zichzelf is gaan houden.