Ook deel 3 uit de tienerfilmreeks Misfit zit vol clichés

In dit grotendeels op zichzelf staande deel van de tienerfilmreeks Misfit zetten Julia (vlogger Djamila), Nick (Niek Roozen) en Sterre (Jolijn Henneman) alles op alles om na een ­publieke afgang een internationale muziekwedstrijd te winnen, maar leren ze dat er belangrijkere dingen zijn dan winnen. Het snelle tempo waarin de gebeurtenissen zich ontvouwen, met flitsende scènes die ­bestaan uit opnamen van enkele ­seconden, resulteert in een film waar best oppervlakkig van genoten kan worden, zonder al te veel scepsis over de plausibiliteit van de geportretteerde gebeurtenissen.

De Misfit-reeks draait om het vinden van je eigen stem. Julia, die in de eerste film vanuit Amerika naar haar vaderland Nederland verhuist, heeft geaccepteerd dat het prima is om een buitenbeentje, een misfit, te zijn. In de derde film, waarin haar rivaal Babette (Tinne Oltmans) het zelf­geschreven nummer van de misfits steelt om de muziekwedstrijd te ­winnen, moet Julia trouw blijven aan zichzelf.

Het is jammer dat de film zijn eigen advies niet toepast. Er lijkt te worden gehint dat het geheim dat Tara (Nienke van Dijk), het verlegen meisje waar de misfits bevriend mee worden, met zich meedraagt met haar seksualiteit te maken heeft (zo is er een verder onnodige scène waarin ze secondenlang twijfelt tussen een blauwe of een roze cupcake). Dit zou een welkome aanvulling zijn geweest op een film die gevuld is met brave Amerikaanse clichés, maar die nergens heen blijkt te gaan. Misfit 3 is net zoals zijn voorgangers een conglomeraat van schoolfilmclichés, en hoewel de film deze met iets meer vreugde en overtuigingskracht weet over te brengen, voelt het resultaat toch onoprecht aan.