Of ze wilde of niet, Heddy Lester (1950-2023) is voor altijd verbonden met De Mallemolen

Heddy Lester zong het zelf in het eerste liedje dat ze opnam ná haar Songfestivaldeelname: ‘Drie minuten is niet veel op een mensenleven/Drie minuten is niet veel om heel je ziel te geven/Een liedje en een glimlach, en plots is het gebeurd: je bent voor je het beseft in de mallemolen meegesleurd’

Het liedje De Mallemolen had de zangeres, die zondagavond thuis in Amsterdam aan kanker overleed, ingehaald. Lester, die tot dan toe veel samen optrad met Ramses Shaffy en serieuze kleinkunstambities koesterde, werd in 1977 plots overspoeld met nooit nagestreefde Eurovisieroem.

Ze kreeg honderden molens opgestuurd als cadeau, werd op straat nageroepen en klanten in het Zuid-Amerikaanse restaurant van haar ouders aan de Keizersgracht informeerden of de dochter des huizes niet even haar hit wilde zingen. Demonstratief zette ze het liedje niet op haar eerste plaat, waarop het nummer Pats boem, over de gevolgen van haar Songfestivalmissie, wel een prominente plek kreeg.

En dan was ze op het festival in Londen ook nog maar op een vrij anonieme twaalfde plek geëindigd. In een roze japon die eruitzag alsof die er elk moment met de ranke Lester vandoor kon gaan, kwam de tekst van Wim Hogenkamp over de getijden van het leven nooit helemaal tot volle bloei.

Kamp Vught

Niettemin groeide De Mallemolen, met muziek van haar broer Frank, in de jaren erna uit tot een nationale Eurovisieklassieker. Onder anderen Paul de Leeuw en Ruth Jacott hadden het op hun repertoire. Lester weigerde er lang mee op te treden, maar hervond in de tweede helft van haar leven de trots op haar prestatie.

Intussen richtte ze zich op haar theateraspiraties. Haar mooiste rol speelde ze in het toneelstuk Ghetto van het Haagse gezelschap De Appel, dat ging over een groep Joden in Poolse ghetto’s in de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal raakte aan dat van haar moeder, die in de oorlog in kamp Vught was vastgezet. Haar familiegeschiedenis kwam ook terug in de voorstelling Duizend zakdoeken, die zelf ze zelf maakte met schrijver Rob Chrispijn.

In haar persoonlijk leven draaide de mallemolen van het bestaan soms zo wild dat ze er draaierig van werd. Na haar echtscheiding begin jaren negentig werd ze depressief en trad ze jaren niet op. Lester kwam erbovenop en zong het nummer dat haar loopbaan bepaalde met steeds meer betekenis in het almaar doordraaiende Songfestivalcircuit.

Toen het festival in 2021 Rotterdam aandeed, werd ze tot haar spijt niet gevraagd een bijdrage te leveren. Wel werd De Mallemolen verkozen in een door Radio2-luisteraars bijeen gestemde lijst met de beste 50 Songfestivalliedjes ooit gemaakt.