Na een tweejarig verblijf aan De Ateliers zwaaien 10 kunstenaars af
Na een tweejarig verblijf aan De Ateliers zwaaien tien kunstenaars af. Ze laten een wereld zien die herkenbaar is, maar tegelijk vervreemdend.
Het kantoor van de directeur van De Ateliers is een mooie ruimte, maar sinds een paar maanden zit er een gat in de vloer. Een rechthoek van 119 bij 160 centimeter is uit de plankenvloer gezaagd, waardoor je nu neerkijkt op het plafond van de etage eronder.
Op dit stukje vloer stond de bureaustoel van Dominic van den Boogerd, de vorige directeur van De Ateliers. Hij liet de wielen van zijn stoel 23 jaar lang heen en weer rijden, waardoor een amorfe slijtplek was ontstaan. De planken werden verwijderd in opdracht van Ghita Skali, een Marokkaanse kunstenares die naar De Ateliers was gekomen. Ze verzond de planken van hier naar Marokko.
Het werk is duidelijk een knipoog naar de pioniers van de conceptuele kunst, zoals Ger van Elk, die stukken van vloeren verwijderde om deze te vervangen door een foto van diezelfde vloer. En Jan Dibbets, die in 1969 de fundering van het Stedelijk Museum blootlegde door de vier hoeken van het gebouw uit te graven.
Het werk van Skali is activistisch. Ze stuurde het hout naar leden van de Ouled Sbitastam, die door de overheid van hun land worden verdreven. Ze maakte een video over de moeizame reis door Marokko en laat zien hoe de planken uiteindelijk het decor vormden voor inheemse planten en bloemen. Het gat is ook te zien. Tenminste, als de bezoeker de juiste antwoorden geeft op lastige vragen van een onverbiddelijke portier.
Vervreemding
Offspring 2020 werd samengesteld door curator Fabian Schöneich. Hij noemde de expositie Zigzag, omdat het werk van de deelnemers alle kanten op schiet en omdat er ogenschijnlijk weinig overeenkomsten te bespeuren zijn. Het aanbod is dit jaar inderdaad divers en het niveau is hoog. Je zigzagt langs de verschillende presentaties en in diverse ruimtes van het gebouw is het werk van meerdere deelnemers samengebracht.
Veel kunstenaars kiezen in hun werk voor vervreemding en tonen hun werk af en toe op minder voor de hand liggende plekken. Cecilia Bjartmar Hylta laat een film zien over de kunstmatige landschappen rondom luchthavens. De film wordt geprojecteerd in een kelder van het gebouw waar anders bijna niemand komt. In de ruimte daarboven heeft ze een collectie airbags van allerlei auto’s bij elkaar gebracht. Airbags blijven maar zeer kort opgeblazen en verliezen dan hun bolle vorm. Bjartmar Hylta presenteert de airbags echter in volle paraatheid, bevroren in de tijd, als een metafoor voor acuut gevaar.
De glazen schuifdeuren die toegang geven tot haar ruimte worden overigens niet geopend door de bezoeker zelf, maar door willekeurige voorbijgangers op straat. Het gevoel dat dingen niet kloppen heeft ongetwijfeld met de nieuwe omgangsregels in de openbare ruimte te maken.
Ook in het werk van Leo Arnold is sprake van vervreemdende situaties die door corona op scherp zijn gezet. Arnold schilderde glimmende auto’s met reflecties van Amsterdamse huizen, maar de auto’s staan op een strand, waardoor twee realiteiten samenkomen.
Florale motieven
Piotr Urbaniec filmde de etages van het Scheepvaarthuis, gezien vanuit de paternosterlift in het gebouw. Onze blik gaat opnieuw door vloeren en plafonds en daartussen is het hotel een theatraal schouwspel met apathische gasten en personeel.
Sam Hersbach presenteert enkele schilderijen waarin propellers van drones samensmelten met florale motieven. Ook maakte hij een serie kleurrijke, romantische schilderijen met totaal onrealistische bergen. Een jonge Hollandse kunstenaar droomt van verre reizen, de sublieme natuur, onbereikbare berglandschappen.
Offspring 2020/Zigzag: t/m 20/9 De Ateliers, Stadhouderskade 86
