Mugen Train: bloedmooie animatie van een complexe demonenwereld

Aan het begin van het lekker uitgebreid getitelde Demon Slayer – Kimetsu no Yaiba – The Movie: Mugen Train springen drie jongens op een langsrazende trein die nooit stopt. Het is een uitstekende metafoor voor hoe deze animatiefilm voelt voor wie het de introductie is tot dit universum vol demonen, mythes en superkrachten.

Mugen Train vormt de brug van het eerste naar het tweede seizoen van de Demon Slayer-televisieserie, die in Nederland nog niet te zien is geweest. De reeks, gebaseerd op de gelijknamige mangastrips, is razend populair in Japan, waar de film de records in bezoekersaantallen van Hayao Miyazaki’s Spirited Away verpulverde, en heeft ook daarbuiten een groeiende schare fans.

Afhankelijk van het instapmoment is de film een weerzien of eerste kennismaking met de gevoelige demonenjager Tanjiro, zijn kompanen Zenitsu en Inosuke en zijn zusje Nezuko, die hij in een kist op zijn rug meedraagt sinds ze veranderde in een demon. Het bonte gezelschap springt op de trein op zoek naar Rengoku, die als vuurpilaar een hoge rang bekleedt in het gilde van demonenjagers.

Al snel blijkt de trein niet alleen tweehonderd passagiers te vervoeren, maar ook een aantal demonen, waarvan Enmu zich ontpopt als de grote antagonist. De androgyne verschijning met hapgrage monden op zijn afneembare handen, brengt de passagiers in slaap en fluistert hen dromen in. Dromen waarin je wegzakt als in een bodemloze oceaan, dromen die geïnfiltreerd kunnen worden en een spirituele kern hebben die kan worden vernietigd.

Na het wat kinderlijke begin is het hier dat de film zijn focus en hart vindt. Vooral de dromen van Rengoku en Tanjiro openbaren een schrijnend verleden dat deze personages kleur geeft. En het onderbewustzijn van Tanjiro is van een zinsbegoochelende schoonheid.

Sowieso is de animatie – een combinatie van (computer)technieken – een lust voor het oog. De uitgesproken belijning van de personages contrasteert mooi met de waanzinnig gedetailleerde achtergronden. De spectaculaire vechtscènes hebben zoveel beweging dat het beeld lijkt te trillen.

Mugen Train vertelt een afgerond verhaal dat aardig te volgen is zonder veel voorkennis. Maar dat je slechts een zweem van de rijke mythologie meekrijgt, is evident en maakt ook dat het emotionele gewicht van bepaalde momenten onvermijdelijk aan de niet-ingewijde kijker voorbijgaat.

Dat wreekt zich vooral in de slotakte van de film, die voor verknochte volgers van de serie zal voelen als een al lang aangekondigde climax, maar voor de nieuweling als een wat onhandig aangeplakt addendum waarvan de emotionele lading niet overkomt, hoezeer de muziek ook stuwt en hoe dik de tranen ook over de geanimeerde wangen rollen.