Monoloog Jihad van de liefde: genuanceerder dan de krantenkoppen

Het zijn de beschrijvingen van het alledaagse waardoor de dreun binnenkomt. Een gezin dat zich klaarstoomt voor de dag. Het getreuzel van de ­kinderen – hoe lang kun je doen over ­veters strikken? De moeder die na een vluchtige kus met drie jongetjes vertrekt. De vader die weer in bed kruipt, het is zijn vrije dag. Dan, de deurbel: er is een aanslag gepleegd.

Op 22 maart 2016 verloor Mohamed El Bachiri zijn vrouw bij een bomaanslag van IS in Brussel. In de monoloog Jihad van de Liefde doet acteur Mohammed Azaay zijn verhaal. Een verhaal over radeloosheid en verdriet, over de onwezenlijke werkelijkheid van door moeten zonder moeder en geliefde. Wat het niet is: een verhaal over verbittering of wraak.

Respect afdwingen

El Bachiri besloot dat het geloof in naam waarvan zijn vrouw was vermoord voor hem het geloof van de liefde bleef. Een besluit waartoe het leven niet per se aanleiding gaf, maar dat hij niettemin nam. Het maakt van Jihad van de Liefde een zachtaardige voorstelling, door Azaay ingetogen gespeeld en stemmig ondersteund door drie muzikanten. In haar bewerking slaat Sarah Ringoet een lichte toon aan, waardoor pathetiek geen ruimte krijgt. Regisseur Eran ­­­­Ben-Michaël zorgt ondertussen dat de momenten van verstilling voldoende tegengas krijgen van het ­Amsterdams Andalusisch Orkest.

Dat El Bachiri de moordenaars van zijn vrouw niet veroordeelt, kan niet anders dan respect afdwingen. In het theater betekent het echter ook dat de monoloog weinig vragen oproept. De voorstelling tóónt, en biedt een inkijkje in een Marokkaans-Belgisch gezin. Het is de verdienste van Azaay dat het publiek na afloop naar huis gaat met een genuanceerder beeld dan uit de krantenkoppen naar voren komt. In een wereld van toenemende polarisatie is Jihad van de liefde een eilandje van barmhartigheid.