Moet je ons nou eens zien, we doen nog een keer ons kunstje in Jurassic World: Dominion

Jurassic World: Dominion speelt zich af vier jaar na de gebeurtenissen uit Jurassic World: Fallen Kingdom, waarin de dinosaurussen de oversteek maakten van het afgelegen Isla Nublar naar de bewoonde wereld. Intussen probeert het zich als wereldverbeteraar voordoende megabedrijf Biosyn de wereldvoedselmarkt te domineren door genetisch gemodificeerde reuzensprinkhanen los te laten op concurrerende tarwevelden, wat uiteraard uit de klauwen loopt.

Laura Dern, Jeff Goldblum en Sam Neill draven op om nog één keer hun rollen uit de oorspronkelijke Jurassic Park te hernemen en wat volgt is een vrijwel aaneengesloten reeks referenties naar die klassieker. Ellie Sattler strikt nog steeds haar overhemden bij de navel vast, Ian Malcolm kan die van hem nog steeds niet fatsoenlijk dichtknopen en Alan Grant is nog steeds grumpy. “Moet je ons nou zien,” zegt Ian wanneer ze gedrieën in de kantine van Biosyn staan en dat is een beetje het sentiment van de hele film. Kijk nou toch hoe we (niet) veranderd zijn.

Tegelijk zijn het de drie oudgedienden die in Jurassic World: Dominion nog voor het meeste vermaak zorgen. In elk geval lijken ze er meer zin in te hebben dan Chris Pratt, die als de vrijbuitende velociraptor-trainer Owen Grady de spil was van de eerste twee Jurassic World-films, maar hier slechts een flauw aftreksel van die rol krijgt toebedeeld, ontdaan van alle lol en charme.

Maar Pratt is niet de enige die er bekaaid vanaf komt. Want hoewel dinosaurussen nog steeds de aanjagers zijn van vrijwel alle actiescènes, spelen ze nauwelijks een rol in de plot, en voelen daardoor meer dan ooit als kermisattracties. Vooral de onvermijdelijke krachtmeting tussen de T-Rex en de giganotosaurus is als gevolg daarvan tamelijk teleurstellend.

“Wennen doet het nooit,” fluistert Ellie terwijl ze naar een dinosaurus kijkt. Maar wat Jurassic World: Dominion juist bewijst is hoe verzadigd we zijn. Visuele innovaties volgen elkaar zo snel op dat ze nauwelijks meer impact hebben.

Hoe anders was dat nog in de jaren negentig. Ik zal nooit vergeten dat ik Jurassic Park voor het eerst zag. Eigenlijk nog te jong, dus moest ik mijn ogen dicht doen bij de enge stukken. Ondanks dat ik daardoor nauwelijks de helft van de film zag, maakte die een onuitwisbare indruk.

In Jurassic World: Dominion wordt (uiteraard) gerefereerd aan de iconische scène uit Jurassic Park waarin Grant, Sattler en Malcolm voor het eerst een dinosaurus zien, maar op zo’n oninteressant moment dat het meer als grap bedoeld lijkt. Alsof de makers in dat moment toegeven dat die ontzagwekkende verwondering uit het origineel definitief tot het verleden behoort. Er kan alleen nog naar geknipoogd worden.