MaxTak: vet aangezette personages in indrukwekkend geluidsdecor

Ze hebben het er razend druk mee in hun witte laboratoriumjassen: geluid lokaliseren, geluid opvangen, geluid opslaan – hun supersonische machine draait overuren. Een zingende walvis hebben ze al, net als de op een na langste scheet ter wereld. Maar jee, wat hebben de twee nog een hoop te doen!

Het best bewaarde geluid ter wereld van muziektheatergezelschap ­MaxTak gaat over een zus en een broer die zichzelf de opdracht hebben gesteld alle geluiden van de wereld te verzamelen. Hij voelt zich senang bij de eentonigheid van hun werk, zij wil niets liever dan het echte leven ontdekken.

Het stuk van Sanne Schuhmacher heeft inhoudelijk niet veel om het lijf en drijft grotendeels op herhaling, een ritme dat zich mooi voortzet in de slapstickachtige choreografie van de acteurs Roos van Erkel en Remco Sietsema. Die zetten hun personages vet aan, op het karikaturale af, wat voor het vijfjarige publiek uitstekend blijkt te werken: ademloos kijken de kinderen naar het geharrewar tussen broer en zus in hun futuristische laboratorium.

Wilde kakofonie

De meerwaarde van de voorstelling zit in het indrukwekkende geluids­decor dat écht alle geluiden van de wereld lijkt te bevatten. Dondert het lab na een hectische achtervolging op spectaculaire wijze in elkaar, dan buitelen al die geluiden vrij door de ruimte in een wilde kakofonie.

Melodieus klinkt het soms ook, als de acteurs een lied zingen, door Sietsema begeleid op accordeon. En spannend wordt het als er uit het niets een bewaker (Luca Bryssinck) opduikt die al net zo’n onduidelijke taakomschrijving lijkt te hebben als de laboranten.

Het best bewaarde geluid ter wereld is de eerste regie van Marije Gubbels bij MaxTak sinds ze er vorig jaar aantrad als artistiek leider. Met deze voorstelling geeft ze een vrolijk-lawaaiig visitekaartje af dat nieuwsgierig maakt naar meer.