Matthijs duikt met Rob Kemps in de chansons: ‘Krijg nou wat, is mister Snollebollekes ook liefhebber?

Het waren geen loze woorden van Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps begin dit jaar in Matthijs gaat door. De zanger van de Snollebollekes was te gast om te praten over zijn voorliefde voor Frankrijk, het chanson en in het bijzonder Jacques Brel en bij Van Nieuwkerk borrelde een idee op. “We zouden eigenlijk een documentaireserie moeten maken. Samen naar Parijs. Met z’n tweetjes op reis. Een zomertje.”

Dat zomertje was afgelopen maanden. De presentator togen naar Frankrijk en het opmerkelijke duo kwam terug met de vierdelige docuserie Chansons! als resultaat.

Hoe hebben jullie elkaar gevonden?

Kemps: “In de schminkkamer bij Op1. Matthijs sprak me aan als winnaar van De Slimste Mens. We maakten een selfie en raakten aan de praat.”

Van Nieuwkerk: “Rob zei dat hij mijn boekje over Charles Aznavour met plezier had gelezen. Ik dacht: krijg nou wat! Is mister Snollebollekes een chansonliefhebber? We zijn na die avond eigenlijk nooit uitgepraat geraakt. We schieten nog steeds elke dag zo’n twee nummers naar elkaar. Een uurtje geleden nog: Gérard Depardieu die Barbara zingt.”

Kemps: “Een geweldige plaat. Na onze ontmoeting hebben we La tendresse van Bourvil geloof ik wel vijftien keer naar elkaar geappt… gewoon omdat ie zo mooi is.”

Wist Matthijs dat Rob rondleidingen gaf op het Parijse kerkhof Père-Lachaise?

Van Nieuwkerk: “Ik wist helemaal niets van Rob. Ik had me alleen ontzettend met hem vermaakt in De Slimste. Toen we amis des chansons werden, las ik zijn boek en kwam ik erachter dat hij als jonge jongen uren per dag op die begraafplaats rondzwierf, op zoek naar verhalen bij de graven. En niet alleen bij de zangers en zangeressen die er liggen. Geen alledaagse hobby. Rob is ook bepaald geen alledaagse jongen.”

Is die onalledaagse hobby uit te leggen?

Kemps: “Als kind was ik al gefascineerd door kerkhoven. Je zou het niet zeggen, maar ik word daar rustig van. Ik hou van kunst, politiek en geschiedenis. Grootheden uit de negentiende en twintigste eeuw. En al die mensen liggen daar. Van Oscar Wilde tot Chopin en Yves Montand. Ik ben naar Parijs gegaan om Jacques Brel te begrijpen, Frans te studeren. Toen ik daar bij Père-Lachaise was, vroegen mensen waar bijvoorbeeld Jim Morrison lag of Oscar Wilde. Dan zei ik: ‘Ik loop wel even mee.’ Zo is het ontstaan. Met Matthijs heb ik het graf bezocht van Charles Aznavour, een absoluut hoogtepunt.”

Waar komt jullie liefde voor chansons vandaan?

Kemps: “Bij een vriendje thuis op de radio hoorde ik Brel. Ik verstond er helemaal niks van, maar ik voelde het. Een donderslag bij heldere hemel. Dit had ik nog nooit gehoord. Toen ben ik erin gedoken. Heb ik vertaalboeken gekocht. Het mooie: het is eerlijk, puur. Je gelooft ’m. Als hij zingt Ne me quitte pas, dan hoor je aan alles dat hij niet wil dat ze bij hem weggaat.”

Van Nieuwkerk: “Achillesstraat, Amsterdam. Onze kleine bovenwoning werd vaak verwarmd door chansons en van alle zangers die er klonken, was de stem van Aznavour het mooist. Ik zag hoe hij mijn moeder gelukkig maakte, en dus was ik gelukkig. Er zijn foto’s dat ik als 4-jarig jochie in hurkzit voor de pick-up zit en kijk naar een draaiende plaat, terwijl ik met mijn handjes in mijn voeten knijp. Ik herinner me dat gek genoeg nog als de dag van gisteren. Chansons zijn vaak zwanger van heimwee, melancholie en snufjes tristesse, in melodie en woord, daar kan voor mij niet veel tegenop. Ja er zijn een paar wonderschone fado’s en Sinatra zingt In the wee small hours of the morning ook niet slecht, maar het chanson bespeelt deze levenszenuw het mooist.”

Wat kunnen jullie over het programma vertellen?

Kemps: “Matthijs en ik gaan als wapenbroeders naar Parijs in de hoop dat onze liefde voor het chanson aanstekelijk werkt.”

Van Nieuwkerk: “We praten, vertellen, interviewen en zingen en dat alles in de mooiste stad ter wereld. Vrolijke zendelingen zijn we. In de eerste aflevering zitten we op de stoep waar Edith Piaf geboren is, en volgen haar spoor door de stad. Met als beloning een miniconcert van Barbara Pravi.”

Kemps: “We gaan naar het restaurant waar Serge Gainsbourg zijn laatste avondmaal heeft genuttigd. We bezoeken een school waar kinderen chansonles krijgen, ontdekken het bestaan van het chanson op de Pont Neuf en de broer van Dalida werkt mee aan ons programma.”

Wat betekenen Charles Aznavour en Jacques Brel voor jullie?

Van Nieuwkerk: “Ik draai elke dag een nummer van Aznavour. Een stem die een leven met me meereist. Die bij mijn ouderlijk huis hoort, bij ons lieve gezin op een bovenverdieping in Amsterdam-Zuid. En Brel klonk er ook hoor, en Bécaud niet te vergeten. En Piaf. Allemaal schitterend, Bécaud zou je nu zelfs een beetje onderschat kunnen noemen. Maar bij Brel geldt de Wet van Brel: driemaal daags een nummer maximaal, het is anders te zenuwslopend. Hetzelfde geldt trouwens voor Barbara.”

Kemps: “Er gaat geen dag voorbij dat Brel niet in mijn leven is, het is moeilijk te vatten. Het is de intensiteit waarmee hij zingt, denk ik. Maar Matthijs heeft gelijk: het is ook zenuwslopend. Je zet Brel niet op als je zit te eten met de kinderen. Dan is Aznavour uitermate geschikt en ook Brassens klinkt dan lekker tijdens de afwas.”

Smaakt deze docuserie naar meer?

Kemps: “Om Matthijs te citeren voor aanvang van dit seizoen: ‘We gaan een schatkist opentrekken’ en wat mij betreft is die nog niet leeg.”

Van Nieuwkerk: “Rob en ik hebben sowieso elk jaar een afspraak in Parijs. Met of zonder camera.”

Chansons!, op vrijdagen om 21.30 uur bij BNNVara op NPO 1.