Louis: weinig kritisch maar boeiend portret van de mens Van Gaal in al zijn facetten

Tijdens het grootste deel van Louis is de voetbaltrainer met pensioen. Hij geniet in Portugal van de kopjes Hollandse koffie die zijn Truus hem serveert, van een rondje golf in de zon en van een wandeling aan het strand. Dat dit soort scènes de eindmontage van de documentaire overleefde, tekent Van Gaals charisma. Als hij spreekt ben je onvermijdelijk genoopt tot luisteren. Zelfs als hij met Truus op vakantie in Rwanda een groep gorilla’s gadeslaat, blijf je benieuwd wat Van Gaal van de opstelling van de primaten weet te maken.

Regisseur Lassche heeft de populariteit van Van Gaal – behalve een cv vol grote prijzen ook een palmares met groteske woede-uitbarstingen en bombastische bordesspeeches – als gegeven genomen. Hij heeft zich ten doel gesteld de mens Van Gaal in al zijn facetten te portretteren. Door hem te volgen in het ziekenhuis (Van Gaal lijdt aan prostaatkanker, maar besluit die diagnose lang voor de buitenwereld geheim te houden), door zijn naaste familie te spreken en door ontmoetingen te arrangeren met voetbalprominenten die in zijn lange loopbaan zijn pad kruisten.

Het was interessant geweest als Lassche daarvoor niet alleen de bouwstenen van de Van Gaal-filosofie had uitgenodigd (Luis Figo bij Barcelona, Edgar Davids bij Ajax, Stijn Schaars bij AZ), maar ook de spelers of bestuurders met wie hij in conflict kwam. De beroemde keeperswissel tijdens het WK 2014 wordt nabesproken met Arjen Robben, maar niet met de uit het veld gehaalde Jasper Cillessen.

Toch slaagt Louis er zonder enige moeite in om ruim twee uur te blijven boeien. De belangrijkste reden daarvan is dat Van Gaal het aandurft zich in zijn ziel te laten kijken. Dat lijkt overigens geen bewuste beslissing: Van Gaal ís gewoon zo. Als je hem vraagt naar zijn overleden eerste vrouw Fernanda kan hij niet anders dan eerlijk en kwetsbaar spreken over haar laatste dagen. Dat hij op haar sterfdag eerst nog naar het stadion ging om Ajax naar een overwinning te coachen vertelt hij met ongedwongen vanzelfsprekendheid: zo hadden ze het afgesproken.

Dat Van Gaal gedurende de film steeds sympathieker wordt is niet in de laatste plaats te danken aan zijn tweede eega Truus die met relativerende en zorgzame toon verslag doet van hun relatie. De twee zijn zichtbaar gek op elkaar.

Ontroerend is het ook om Van Gaal met zijn oudere broer door hun ouderlijk huis in de Watergraafsmeer te zien schuifelen. Heel even is Van Gaal niet de chef die alles controleert, maar de jongste loot in een gewoon gezin met een, hoe kan het ook anders, dominante vader.