PlusAchtergrond
Komiek, macho, knuffelbeer: de verschillende kanten van Bruce Willis
Bruce Willis (67) ziet zich vanwege de taalstoornis afasie gedwongen de filmwereld vaarwel te zeggen. Tijd voor een terugblik op de veelzijdigheid van zijn carrière. Want Willis werd vaak onterecht gezien als de ‘eeuwige actieheld’.
De komische Bruce
Wie denkt aan Bruce Willis, ziet hem al snel bommen en granaten ontwijken in een steeds viezer wordend wit T-shirt. Je zou bijna vergeten dat hij zijn acteercarrière begon in het theater en bij het grote publiek doorbrak in een humoristische detectiveserie. Moonlighting – met tegenspeler Cybill Sheperd – werd uitgezonden van 1985 tot 1989 met een totaal van 66 afleveringen. Van gekkebekkentrekkerij à la Jim Carrey moest hij het niet hebben; in films als Death Becomes Her en Moonrise Kingdom (waarin hij uitstekend uit de voeten kan als hulpeloze sul), maar ook in zijn actiefilms die veel humor bevatten, bewijst hij vaak voldoende te hebben aan een opgetrokken wenkbrauw of het subtiel laten zakken van een mondhoek. Zijn pretoogjes deden de rest.
De (menselijke) macho Bruce
De klassieker Die Hard uit 1988, waarin hij opgesloten in een wolkenkrabber eigenhandig een groep terroristen uitschakelt, mag je met een gerust hart een meesterwerk binnen het actiegenre noemen. Het simpele, maar doeltreffende uitgangspunt, het stuntwerk, de oneliners (‘Yippee-ki-yay motherfucker!’) en de spanningsopbouw; het grenst allemaal aan de perfectie. De betere ‘beukfilms’ met machosterren als Arnold Schwarzenegger en Sylvester Stallone, stonden vaak bekend om hun cynische, kille karakter. Ook de Die Hard-films (vijf in totaal) zijn soms bikkelhard, maar Willis is een meer menselijke held die zijn rol met een bijna kwajongensachtig plezier inkleurde. Hetzelfde geldt voor zijn aandeel in andere klassiekers als Pulp Fiction, Armageddon en The Fifth Element: het zijn warmbloedige personages met een sterk moreel plichtsbesef. Platte macho’s speelde hij eigenlijk zelden.
De gevoelige Bruce
Dat je Willis geen Shakespeare moest laten spelen, wist hij zelf ook wel. Toch, zijn ingehouden spel werd meermaals succesvol ingezet voor films van een serieuzer kaliber. In de tijdreisthriller 12 Monkeys (1995) ging alle aandacht uit naar Brad Pitt als een mentaal gestoorde patiënt, maar het is de meer subtiele Willis die de boel prachtig bij elkaar houdt. Zijn mooiste rol is mogelijk die in The Sixth Sense (dé horrorhit van 1999 met de beroemdste plottwist uit de filmgeschiedenis) waarin hij een getraumatiseerde psychiater speelt die een jongetje helpt om van zijn geestvisioenen af te komen. Dat het meer is dan suspense, is te danken aan Willis. Hij geeft de film een geloofwaardige emotionele lading. Verstilde blikken en ingehouden tranen zijn hier troef.
De b-Bruce
Helaas werd Bruce Willis naarmate de jaren verstreken een wandelende parodie op zichzelf. Een lot dat meer beroemde acteurs van zijn generatie is beschoren. Daar werd nog slim gebruik van gemaakt in The Expendables met als gimmick om generatiegenoten (uit het actieveld) als Sylvester Stallone en Dolph Lundgren samen te brengen in één over the top nostalgische knokfilm. Het werd in elk geval nog een hit, evenals de vervolgdelen.
Inmiddels is Willis al bijna een decennium ernstig verdwaald in het moeras van de goedkoop gemaakte b-producties. De afgelopen tweeënhalf jaar verscheen hij in liefst vijftien titels, allemaal wegwerpfilms die vaak de bioscoop niet eens haalden. Waarom is niet helemaal helder, maar een reeks flops tastten zijn sterstatus aan en de grote budgetten gaan tegenwoordig meer naar Marvel-superheldenblockbusters die vooral ruimte bieden aan een nieuwe generatie acteurs.
De burger Bruce
Zijn privéleven stond opvallend weinig in de spotlights, al zorgde de scheiding met Demi Moore even voor wat vette headlines (vooral het feit dat zij hem inruilde voor het vijftien jaar jongere ‘broekie’ Ashton Kutcher). In 2009 hertrouwde hij met fotomodel Emma Heming; ze kregen twee kinderen (Willis had er al drie). Even leek hij zich op de politiek te storten door in 2000 op te komen voor George W. Bush. Ook sprak hij zich meermaals uit voor de vrijheid van wapenbezit.
Maar in 2006 rekende hij in een interview rond de release van de film 16 Blocks (2006) af met zijn imago als conservatieve Republikein. “Ik ben die politieke vragen fucking zat. Ik wil gewoon een kleinschaliger regering, dat is het. Ik ben apolitiek, geen Republikein. Ik haat de regering!” Afgezien van die zeldzame felheid plus een klein relletje rondom de erotische thriller Color of Night uit 1994 waarin je een glimp van zijn penis kan opvangen, staat Willis bekend als een vriendelijke, zorgzame knuffelbeer. Dat komt dan ook in bijna alle geschrokken reacties van bekenden op zijn ziekte bovendrijven.
